«Ρῦσαι ἡμᾶς πειρασμοῦ, βαρβαρικῆς ἁλώσεως καί πάσης ἄλλης πληγῆς, διά πλῆθος, Κόρη, παραπτώσεων, ἐπιούσης βροτοῖς ἁμαρτάνουσιν».
Αἰῶνες τώρα, ἀπό τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία οἱ κάτοικοι τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων, ὄρθιοι ἐνώπιον τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Θεομήτορος πού εἶχαν λιτανεύσει στά τείχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἱκετεύοντάς την νά λυτρώσει ἀπό τούς ἐχθρούς τήν πόλη καί τήν αὐτοκρατορία, ἀνέπεμπαν «τῇ Ὑπερμάχῳ τά νικητήρια» καί τήν εὐχαριστοῦσαν γιά τή θαυμαστή σωτηρία πού τούς δώρησε, ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος, οἱ Χαιρετισμοί τῆς Παναγίας μας, ἐπαναλαμβάνονται κάθε Παρασκευή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί μᾶς συγκινοῦν ὅλους βαθύτατα.
Μᾶς συγκινοῦν ὄχι μόνο γιατί τά «χαῖρε» καί τά ὑπέροχα ἐγκώμιά του πρός τήν Παναγία μητέρα μας ἐκφράζουν μέ τρόπο ἀνυπέρβλητο τά αἰσθήματα τῶν καρδιῶν μας, ἀλλά καί γιατί διατυπώνουν μέ μοναδική ἀκρίβεια ὅλα ὅσα ὁ καθένας ἀπό μᾶς θέλει νά πεῖ καί νά ζητήσει ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.
Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τόν κανόνα τοῦ Ἀκαθίστου, πού ψάλουμε κάθε Παρασκευή πρίν ἀπό τούς Χαιρετισμούς. Ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ὁ ἅγιος Ἰωσήφ, γνωρίζει ἀπό προσωπική ἐμπειρία τά βάθη τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς. Γνωρίζει τίς δυσκολίες καί τά ἐμπόδια πού ἀντιμετωπίζει ὁ κάθε ἄνθρωπος στήν ἐπίγεια πορεία του, γνωρίζει τίς ταλαιπωρίες πού ὑφίσταται, γιατί τίς ἔζησε καί τίς ἀντιμετώπισε καί ὁ ἴδιος στίς πολυάριθμες περιπέτειες τῆς ζωῆς του.
«Ρῦσαι ἡμᾶς πειρασμοῦ, βαρβαρικῆς ἁλώσεως καί πάσης ἄλλης πληγῆς, διά πλῆθος, Κόρη, παραπτώσεων, ἐπιούσης βροτοῖς ἁμαρτάνουσιν».
Γλύτωσέ μας, λέγει, Κόρη, ἀπό τόν πειρασμό μιᾶς ἁλώσεως ἀπό βαρβάρους ἀλλά καί ἀπό κάθε ἄλλη πληγή, ἡ ὁποία ἀπειλεῖ τούς ἀνθρώπους ἐξαιτίας τοῦ πλήθους τῶν παραπτωμάτων τους.
Ἡ σχέση τῆς ἁμαρτίας μέ τίς δοκιμασίες καί τίς συμφορές πού πλήττουν τούς ἀνθρώπους εἶναι ἕνα θέμα πού ἐπανέρχεται συχνά, ἀλλά καί συχνά παρεξηγεῖται. Γιατί δέν εἶναι ὁ Θεός πού τιμωρεῖ τόν ἄνθρωπο γιά τίς ἁμαρτίες του, ὅπως κάποιοι νομίζουν, ἀλλά εἶναι οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου πού τόν κάνουν νά ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεό καί τήν χάρη του. Εἶναι ἐκεῖνες πού κάνουν τόν Θεό νά ἀποστρέφει τό πρόσωπό του ἀπό αὐτές καί ἀπό τόν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος τίς διαπράττει. Καί, ὅπως λέγει ὁ προφητάναξ καί ψαλμωδός Δαβίδ πρός τόν Θεό, «ἀποστρέψαντός σου τό πρόσωπον ταραχθήσονται» τά σύμπαντα.
Σέ αὐτό ὅμως ἀκριβῶς τό σημεῖο ἔγκειται καί ὁ ρόλος καί ἡ συμβολή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὅταν ἐμεῖς, δηλαδή, μέ τήν παρακοή μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τίς ἁμαρτίες μας ἀπομακρυνόμεθα ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν προστασία τοῦ Θεοῦ, ὅταν μέ τίς λανθασμένες ἐπιλογές μας, μέ τά πάθη καί τίς κακίες μας ἀναγκάζουμε τόν Θεό νά ἀποστρέψει τό πρόσωπό του, τότε εἴμεθα ἐκτεθειμένοι σέ ὅλους τούς κινδύνους καί σέ ὅλες τίς ἀπειλές, πού συχνά μηχανεύεται ὁ διάβολος γιά νά καυχηθεῖ στή συνέχεια λέγοντας ὅτι «ἴσχυσα πρός αὐτόν». Τόν νίκησα, τόν ἐξουθένωσα, τόν συνέτριψα.
Καί ὁ ρόλος της Παναγίας μας εἶναι ὁ ρόλος τῆς μητέρας καί τῆς μεσίτριας. Ὡς στοργική μητέρα μεσιτεύει στόν Θεό γιά χάρη μας· τόν παρακαλεῖ νά μήν μᾶς ἀφήσει μόνους καί νά μήν μᾶς στερήσει τή χάρη του, ἔστω καί ἄν ἐμεῖς εἴμεθα ἐκεῖνοι πού ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό αὐτόν. Παρακαλεῖ τόν Θεό νά μήν ἐπιτρέψει νά δοκιμασθοῦμε καί νά καταστραφοῦμε γιά νά καταλάβουμε τό σφάλμα μας καί νά μετανοήσουμε, ἀλλά νά μᾶς δείξει τό ἔλεός του καί τήν εὐσπλαγχνία του. Παρακαλεῖ τόν Θεό νά μᾶς λυπηθεῖ καί νά ἀποσοβήσει τόν κίνδυνο πού μᾶς ἀπειλεῖ ἐξαιτίας τῆς δικῆς μας ἀπερισκεψίας καί ἀπομακρύνσεως ἀπό τή θεία χάρη του.
Βέβαια οἱ πρεσβεῖες καί ἡ μεσιτεία τῆς Παναγίας μας δέν μᾶς ἀπαλλάσσουν ἀπό τήν προσπάθεια καί τόν ἀγώνα πού πρέπει καί ἐμεῖς νά κάνουμε γιά νά μένουμε κοντά στόν Χριστό, ἀπό τόν ἀγώνα μας κατά τῆς ἁμαρτίας ἡ ὁποία μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν προστασία του.
Ἀντίθετα μάλιστα, θά πρέπει μέ κάθε τρόπο νά ἐπιδιώκουμε ἡ ζωή μας νά εἶναι τέτοια, ὥστε νά μήν ἀπομακρυνόμαστε ἀπό κοντά του, νά μήν ἀπομακρυνόμαστε μέ τίς ἐπιλογές μας ἀπό τήν πίστη μας καί ἀπό τήν Ἐκκλησία μας. Γιατί, ὅταν ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε νά μένουμε κοντά στόν Χριστό, τότε καί ἡ Παναγία μας μεσιτεύει πολύ περισσότερο γιά χάρη μας στόν Υἱό της καί δέχεται μέ χαρά τήν ἱκεσία πού τῆς ἀπευθύνουμε μαζί μέ τόν ἱερό ὑμνογράφο: «Ρῦσαι ἡμᾶς πειρασμοῦ, βαρβαρικῆς ἁλώσεως καί πάσης ἄλλης πληγῆς, διά πλήθους, Κόρη, παραπτώσεων ἐπιούσης βροτοῖς ἁμαρτάνουσιν».
Αὐτή τή δέηση τῆς ἀπευθύναμε καί ἐμεῖς ἀπόψε.
Εὔχομαι ἀπό καρδίας ἡ Παναγία μας, πού δέχεται μέ ἰδιαίτερη χαρά καί ἀγάπη τούς ὕμνους ἀπό τά χείλη μας, νά μᾶς προστατεύει ὅλους καί νά μᾶς διαφυλάσσει πάντοτε ἀπό κάθε κακό, ἀπό κάθε κίνδυνο καί ἀπό κάθε ἀνάγκη.
