ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΜΑΡΑΓΔΑΚΗΣ: Απριλίου 2009

Κατά τον α΄ μ.Χ. αιώνα εμφανίστηκαν στην Εκκλησία που κρύβονταν στις υπόγειες κατακόμβες, κάποιες ειδικές συνάξεις των πρώτων χριστιανών, οι λεγόμενες “Αγάπες”. Όμως τι ακριβώς ήταν αυτές;
Οι Αγάπες, ήταν καθημερινές συνεστιάσεις πιστών, απλές, λιτές, αλλά μέσα στην ατμόσφαιρα της εκκλησιαστικής αγάπης και διακονίας, αδελφικές συναντήσεις των πρώτων χριστιανών. Αυτές οι ιερές συνάξεις λάμβαναν μέρος μετά την τέλεση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, μετά ακριβώς από την μετάδοση της ουράνιας και υπερούσιας θείας τροφής δηλ. του Τιμίου Σώματος και Αίματος του Χριστού, στα πιστά μέλη της τοπικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας. Οι Αγάπες, αποτελούσαν καθημερινά φιλάνθρωπα και φιλόπτωχα συσσίτια, που την αποκλειστική ευθύνη της οργάνωσής τους, την είχαν σε μόνιμη βάση οι ευπορότεροι Χριστιανοί, αυτοί που πρακτικά με την οικονομική τους ευχέρεια μπορούσαν να ανακουφίσουν τα πτωχά και ασθενέστερα μέλη της Εκκλησίας. Στις Αγάπες, επικρατούσε πραγματική χριστιανική αγάπη. Η Θεία Λειτουργία ήταν πάντα αλληλένδετη με την παρουσία αυτών των ευλογημένων Αγαπών. Η ιερή προσευχή, οι πνευματικές ωδές, η θεοφώτιστη διδαχή και πατρική νουθεσία των ποιμένων, η επικοινωνία, η σύσφιξη των σχέσεων, η βαθύτερη αδελφοποίηση των πιστών μεταξύ τους, η ψυχική και πνευματική στήριξη των θλιβομένων, η παρηγοριά των χηρών και των ορφανών, η ενθαρρυντική και επαινετή ισότητα, όλα αυτά ήταν τα κύρια γνωρίσματα και οι εμφανείς καρποί που σφράγισαν την διακονία των Εκκλησιαστικών Αγαπών. Εκεί, με την ιεροπρέπεια, την σεμνότητα, την κοσμιότητα, την ευταξία, την ειλικρίνεια αυτών των συνάξεων, έβλεπες σύσσωμο το εκκλησιαστικό σώμα να συναθροίζεται αληθινά, σαν μια ενωμένη και ευλογημένη οικογένεια. Οι χώροι των αγαπών, ασφαλώς δεν ήταν ο ναός, αλλά κάπου ξέχωρα και γειτονικά, όπως οι χώροι των τάφων των Αγίων Μαρτύρων, όπου προσκομίζονταν οι προσφερόμενες τροφές, οι οποίες κατόπιν της ευχής και ευλογίας των ιερέων, διανέμονταν στους πιστούς. Δυστυχώς στο διάβα του χρόνου, το φαινόμενο των αγαπών υπέστη ανεπανόρθωτη φθορά και σταδιακή εξαφάνιση. Οι λόγοι που οδήγησαν τις αγάπες στην οριστική έκλειψή τους από το χώρο της εκκλησίας ήταν πολλοί. Παρά ταύτα όμως, οι αγάπες ήταν και είναι υπόδειγμα και σημείο αναφοράς των πρώτων χριστιανικών χρόνων και διαχρονικό παράδειγμα εκδήλωσης με πνευματική ποιότητα για τη ζωή και την πορεία μιας τοπικής εκκλησίας και ενορίας.
Όλοι εμείς σήμερα, με την ωφέλιμη αφορμή και με την ζωντανή μνήμη στην καρδιά μας εκείνων των ευλογημένων αγαπών, συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ στην ενορία της Αγχιάλου, για να προσπαθήσουμε ν’ αποκτήσουμε, έστω και αμυδρά μέσα μας, εκείνο το πρωτοχριστιανικό αίσθημα της καρδιακής ενότητας, της χριστιανικής αδελφοσύνης, της ανυπόκριτης επικοινωνίας. Κάτω από την σκέπη του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και του Αγίου Μάρτυρος Τρύφωνος του Αναργύρου και Ιαματικού, που είναι και οι προστάτες της ενορίας μας, τολμούμε και πραγματοποιούμε με ιερή συναίσθηση, σύναξη όλων ει δυνατόν των ενοριτών μας, για την νοσταλγική ανάμνηση και την ευπρεπή αναβίωση εκείνων των επαινετών πρώτων χριστιανικών αγαπών. Σήμερα που η κοινωνία μαστίζεται από την απόγνωση, την μοναξιά, την αβεβαιότητα και την πικρή ιδιοτέλεια των καθημερινών της σχέσεων, σήμερα που τα πάθη, οι διχόνοιες, η μικροπρέπεια και η αλαζονεία του βίου μας, εγκλημάτησαν σε βάρος κάθε αξίας και ιερού θεσμού όπως της οικογένειας, της παιδείας, της εργασίας και της φιλίας, η Εκκλησία μας προβάλλει πρότυπα και υποδείγματα αληθινής αγάπης από την ζωή και την ιστορική της παράδοση. Αυτό που μένει για να γίνει και καρποφόρα αυτή η προβολή, είναι η δική μας συγκατάθεση, η δική μας κατάφαση, ώστε η λησμονημένη αγάπη να γίνει γνώρισμα και της δικής μας αμαρτωλής ζωής. Αν αγάπη είναι ο Θεός, τότε ας πλησιάσουμε Αυτόν τον Θεό της Αγάπης για να μπορέσουμε ν’ αγαπήσουμε. Για να μπορέσουμε να συγχωρήσουμε. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον πλησίον μας. Για να μπορέσουμε ν’ αρχίσουμε να συλλέγουμε έργα αγάπης, διακονίας, ελεημοσύνης στον κουμπαρά της ψυχής μας. Κι έτσι με τον αγώνα της προσωπικής μας μετανοίας, του προσωπικού μας αγώνα και με την χάρη του Χριστού μας, ν’ αξιωθούμε να μπούμε στην Βασιλεία των Ουρανών μαζί Του. Εκεί, όπου τα πάντα μέσα στο άκτιστο Φως του Κυρίου και Θεού μας, θυμίζουν πανήγυρη και πνευματική Ουράνια Τράπεζα Ευχαριστίας, μια χαρμόσυνη σύναξη στην Αναστάσιμη Χαρά, μια σύναξη την οποία ευχόμαστε να μοιάζει απειροελάχιστα και τούτη η σημερινή της ενορίας μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ!