Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Ο Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία από
ευσεβείς γονείς κι έμεινε ορφανός από πατέρα, όταν ήταν δέκα χρονών. Η μητέρα
του τον πήρε μαζί της στην πατρίδα της την Παλαιστίνη, όπου είχε και τα κτήματά
της. Ο Γεώργιος παρ’ όλο που ήταν μικρός, κατατάχθηκε στο στρατό, προήχθηκε δε
σε μεγάλα αξιώματα και έπαιρνε μέρος στις συνελεύσεις των ανωτάτων αξιωματούχων
του κράτους. Ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ.
Από την εποχή του
αυτοκράτορα Δεκίου μέχρι την εποχή που ανέβηκε στο θρόνο ο Διοκλητιανός, το 283
μ.Χ. η χριστιανική εκκλησία μεγάλωσε πάρα πολύ, γιατί επικρατούσε ειρήνη. Οι
χριστιανοί πήραν πολλές δημόσιες θέσεις, έκτισαν πολλούς και μεγάλους ναούς,
διάφορα σχολεία και οργάνωσαν τη διοίκηση και τη διαχείριση των εκκλησιών και
της φιλανθρωπίας.
Ο Διοκλητιανός αρχικά
εργάστηκε για την οργάνωση του κράτους του. Προσέλαβε στρατηγούς για βοηθούς
του που τους ονόμασε αυτοκράτορες και καίσαρες, κι αφού πέτυχε να υποτάξει τους
εχθρούς του κράτους και να σταθεροποιήσει τα σύνορά του, στράφηκε στα εσωτερικά
ζητήματα. Ένα απ’ αυτά τα ζητήματα, ήταν και το ζήτημα της χριστιανικής
θρησκείας. Θέλησε να την αφανίσει και να ανορθώσει την ειδωλολατρία. Γι’ αυτό
το λόγο κάλεσε τους βοηθούς του Καίσαρες σε τρεις γενικές συγκεντρώσεις.
Ανάμεσά τους βρισκότανε και ο Γεώργιος, που διακρίθηκε πολλές φορές στους
πολέμους.
Συγκεντρώθηκαν όλοι, να
πάρουν αποφάσεις για την εξόντωση και τον αφανισμό της χριστιανικής πίστης.
Πρώτος μίλησε ο Διοκλητιανός κι επέβαλε σ’ όλους ν’ αναλάβουν τον εξοντωτικό
αγώνα εναντίον του χριστιανισμού. Όλοι υποσχέθηκαν ότι θα καταβάλουν κάθε
προσπάθεια, για να εξαλείψουν τη χριστιανική θρησκεία από το Ρωμαϊκό κράτος. Ο
γενναίος Γεώργιος τότε σηκώθηκε και είπε: «Γιατί, βασιλιά και άρχοντες, θέλετε
να χυθεί αίμα δίκαιο και άγιο και να εξαναγκάσετε τους χριστιανούς να προσκυνούν
και να λατρεύουν τα είδωλα;» Και κήρυξε την αλήθεια της χριστιανικής θρησκείας
και τη θεότητα του Χριστού.
Μόλις τέλειωσε, όλοι
συγχύστηκαν μ’ αυτή την ομολογία του και προσπάθησαν να τον πείσουν να
μετανοήσει για όσα είπε, καταπραΰνοντας έτσι και τον Διοκλητιανό. Ο Γεώργιος
όμως ήταν σταθερός και με θάρρος διακήρυσσε τη χριστιανική πίστη.
Από αυτή τη στιγμή αρχίζουν
και τα φοβερά βασανιστήρια του Γεωργίου. Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός οργισμένος
διέταξε να τον κλείσουν στην φυλακή και να του περισφίξουν τα πόδια στο ξύλο
και αφού τον ξαπλώσουν ανάσκελα, να βάλλουν πάνω στο στήθος του μεγάλη και
βαριά πέτρα.
Το άλλο πρωί ο Διοκλητιανός
διέταξε να του παρουσιάσουν τον Γεώργιο για να τον ανακρίνει. Και πάλι αυτός
έμεινε ακλόνητος στην ομολογία του και παρ’ όλες τις κολακείες και τις υποσχέσεις
του αυτοκράτορα διακήρυττε την πίστη του και μιλούσε για τους ουράνιους
θησαυρούς. Ο Διοκλητιανός οργίστηκε από τα λόγια του και διέταξε τους δήμιους
να δέσουν τον Άγιο σ’ ένα μεγάλο τροχό για να κομματιαστεί το σώμα του. Ο
Γεώργιος ευχαρίστησε το Θεό που τον αξίωνε να δοκιμαστεί και δέχθηκε μ’
ευχαρίστηση να υποστεί το φοβερό αυτό μαρτύριο, που θα χώριζε σε μικρά και
λεπτά κομμάτια ολόκληρο το σώμα του, επειδή γύρω – γύρω από τον τροχό υπήρχαν
κοφτερά σίδερα, που μοιάζανε με μαχαίρια. Μόλις ο τροχός κινήθηκε, τα κοφτερά
σίδερα άρχισαν να κόβουν το σώμα του. Τότε ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό
που έλεγε: «Μη φοβάσαι, Γεώργιε, γιατί εγώ είμαι μαζί σου» και αμέσως ένας άγγελος
ελευθέρωσε τον Άγιο, λύνοντας τον από τον τροχό και θεραπεύοντας όλο το
καταπληγωμένο σώμα του.
Ο Γεώργιος αφού απέκτησε το
θαυμάσιο παράστημά του, μ’ όψη αγγελική, παρουσιάστηκε στο Διοκλητιανό που είχε
πάει με άλλους να κάνει θυσία. Μόλις τον είδαν έμειναν όλοι έκθαμβοι και
απορημένοι. Μερικοί δε ισχυριζόντουσαν ότι είναι κάποιος που του μοιάζει και
άλλοι ότι είναι φάντασμα. Καθώς σχολιάζανε το γεγονός, εμφανίστηκαν μπροστά
στον βασιλιά δυο από τους αξιωματικούς του, ο Πρωτολέοντας και ο Ανατόλιος με
χίλιους στρατιώτες κι ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. Ο Διοκλητιανός θύμωσε
τόσο, ώστε διέταξε να τους σκοτώσουν, πράγμα που έγινε αμέσως.
Στη συνέχεια διέταξε να
γεμίσουν ένα λάκκο με ασβέστη και νερό και αφού ρίξουν μέσα το Γεώργιο, να τον
αφήσουν τρεις μέρες και τρεις νύχτες έτσι που να διαλυθούν και τα κόκαλά του.
Πραγματικά οι δήμιοι ρίξανε τον Άγιο στο ζεματιστό ασβέστη και κλείσανε το
στόμιο του λάκκου. Με μεγάλη τους έκπληξη όμως βρήκαν τον Γεώργιο όρθιο, μέσα
στον ασβέστη και προσευχόταν. Το γεγονός αυτό έκανε εντύπωση και προκάλεσε
θαυμασμό και ενθουσιασμό στο λαό, που φώναζε: «Ο Θεός του Γεωργίου είναι
μεγάλος». Ο Διοκλητιανός ζήτησε εξηγήσεις από το Γεώργιο, που έμαθε τις μαντικές
τέχνες και πως τις χρησιμοποιεί. Ο Γεώργιος τότε του απάντησε ότι τα γεγονότα
αυτά είναι αποτέλεσμα της θείας χάρης και δύναμης και όχι έργα μαγείας και
γοητείας.
Ο Διοκλητιανός οργισμένος
διέταξε να του φορέσουν πυρακτωμένα παπούτσια με σιδερένια καρφιά και να τον
εξαναγκάσουν να περπατεί. Ο Άγιος προσευχόταν και περπατούσε χωρίς να πάθει
τίποτε. Πάλι διέταξε να τον φυλακίσουν. Στη φυλακή όπου βρισκόταν ο Άγιος
Γεώργιος τη νύχτα είδε στ’ όνειρό του τον Χριστό, που του ανάγκειλε ότι θα
πάρει το στεφάνι του μαρτυρίου και θ’ αξιωθεί της αιωνίου ζωής. Σαν ξημέρωσε
πήραν εντολή οι στρατιώτες να παρουσιάσουν μπροστά του τον Άγιο. Ο Άγιος βάδιζε
με μεγάλη χαρά προς τον βασιλιά, επειδή γνώριζε το τέλος του. Μόλις τον είδε ο
Διοκλητιανός του πρότεινε να πάνε στο ναό του Απόλλωνα για να θυσιάσει στο
είδωλό του. Όταν μπήκε ο Άγιος στο ναό, σήκωσε το χέρι και αφού έκανε το σημείο
του σταυρού διέταξε το είδωλο να πέσει. Αμέσως έπεσε κι έγινε κομμάτια.
Ο ιερέας των ειδώλων και ο
λαός τόσο πολύ θύμωσαν, που φώναξαν στο βασιλέα να θανατώσει το Γεώργιο. Ο
Διοκλητιανός έβγαλε τότε διαταγή και ο δήμιος του έκοψε το κεφάλι.
Σε ηλικία τριάντα ετών περίπου απεκεφαλίσθη. Για τα αφάνταστα
μαρτύριά του ονομάστηκε «Μεγαλομάρτυς» και για τους νικηφόρους αγώνες του
«Τροπαιοφόρος».
Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ'
Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων
ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ
Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
