Δεύτερη στάση των χαιρετισμών 14 Μαρτίου 2025 στην ενορία Αγίου Γεωργίου Αγχιάλου Θεσσαλονίκης.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ.

  Aλήθεια, η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η «Κεχαριτωμένη Δέσποινα» και στον εαυτό Της έφερε όλες τις αρετές. Μια από αυτές περιλαμβάνει ο ιερός υμνογράφος του Ακαθίστου Ύμνου εις το στίχο: «Χαίρε πιστών οδηγέ σωφροσύνης».

    Αν θέλουμε με καθαρή καρδιά να εννοήσουμε και θαυμάσουμε την υπέροχη σωφροσύνη και αγνότητα της Παναγίας Παρθένου, η σκηνή του Ευαγγελισμού της, εις την οποία εν πολλοίς αναφέρεται ο Ακάθιστος Ύμνος, είναι λίαν αποκαλυπτική.

    Όταν απροσδόκητα και αιφνίδια, ενώ ευρίσκετο μόνη της η Παναγία, αντίκρισε ενώπιόν της την υπέροχη μορφή του Αρχάγγελου Γαβριήλ, «διεταράχθη επί τω λόγω αυτού και διελογίζετο εν εαυτή ποταπός είη ο ασπασμός ούτος».

  Η παρθενική της απορία εξεδηλώθη με μια ανησυχία και ταραχή, με την απρόοπτη παρουσία του ουράνιου Επισκέπτη. Όταν δε άκουσε τα εγκώμιά του προς το πρόσωπό Της και ότι ο Κύριος Την εξέλεξε να γίνει μητέρα του Υιού Του, «διελογίζετο, ποταπός είη ο ασπασμός ούτος». Την απασχολεί κυρίως η προέλευση και το περιεχόμενο του μηνύματος τούτου. Όταν δε έμαθε από τον Αρχάγγελο ότι «το Άγιο Πνεύμα θα έρθει επάνω σου και η δύναμη του Θεού θα σε καλύψει», με ταπείνωση και υποταγή είπε: «Είμαι μια δούλη του Κυρίου ας γίνει το θέλημά Του σ' εμένα, όπως μου το είπες». Υποτάκτηκε χωρίς αντιλογία στο θέλημα του Θεού.

   Είναι, λοιπόν, η Παναγία, οδηγός σωφροσύνης για όλους τους πιστούς και καλούμαστε όλοι μας, κυρίως οι χριστιανοί νέοι και νέες, να έχουμε πρότυπο στη ζωή μας την Παναγία. Πάντοτε να μελετούμε την Αγία μας Γραφή. Πνεύμα σωφροσύνης να διέπει τις συναναστροφές μας, τις ψυχαγωγίες μας, τα θεάματά μας, τις συζητήσεις, τους λογισμούς, τα έργα μας.

    Τέλος, χωρίς αντιλογίες να δεχόμαστε το θέλημα του Θεού.

    Αν έτσι πράττουμε, τότε και η Παναγία θα μας έχει υπό την προστασία Της και με τις πρεσβείες Της προς τον Υιόν Της και Θεό μας, θα μας απαλλάσσει από κάθε κίνδυνο και δυσκολία που θα συναντούμε καθημερινά στη ζωή μας. Αμήν.

Κυριακή της Ορθοδοξίας 9 Μαρτίου 2025 στην Αγχίαλο Θεσσαλονίκης.

   Η πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής (Α’ Νηστειών) ονομάζεται και Κυριακή της Ορθοδοξίας, σε ανάμνηση της αναστήλωσης των εικόνων από την αυτοκράτειρα Θεοδώρα το 842, που σηματοδότησε το τέλος της Εικονομαχίας (726-843), της διαμάχης που συντάραξε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

  Την Κυριακή 9 Μαρτίου η Εκκλησία μας εορτάζει την Κυριακή της Ορθοδοξίας ως την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής (Α’ Νηστειών).

 Η χριστιανοσύνη τιμά την αναστήλωση των εικόνων από την αυτοκράτειρα Θεοδώρα το 842 μ. Χ., που σηματοδότησε το τέλος της Εικονομαχίας, της θρησκευτικής και πολιτικής διαμάχης που διαίρεσε τους κατοίκους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας σε Εικονομάχους και Εικονολάτρες.

   Στο Ωρολόγιο (λειτουργικό βιβλίο της εκκλησίας) αναφέρονται τα εξής: «Για εκατό και πλέον χρόνια διαταράχθηκε η Εκκλησία με διωγμούς από κακοδόξους εικονομάχους. Πρώτος υπήρξε ο αυτοκράτορας Λέων ο Ίσαυρος και τελευταίος ο Θεόφιλος, άνδρας της αγίας Θεοδώρας, η οποία μετά το θάνατο του συζύγου της ανέλαβε την εξουσία και στερέωσε πάλι την Ορθοδοξία μαζί με τον Πατριάρχη Μεθόδιο.

 Η Βασίλισσα Θεοδώρα διακήρυξε δημόσια ότι ασπαζόμεθα τις Εικόνες, όχι λατρευτικά, ούτε ως Θεούς, αλλά ως εικόνες των αρχετύπων.

 Την πρώτη Κυριακή των νηστειών το έτος 842, η Θεοδώρα μαζί με το γιό της αυτοκράτορα Μιχαήλ, λιτάνευσαν και αναστήλωσαν τις άγιες εικόνες μαζί με τον κλήρο και το λαό.

  Από τότε εορτάζουμε κάθε χρόνο την ανάμνηση αυτού του γεγονότος γιατί καθορίστηκε οριστικά ότι δεν λατρεύουμε τις Εικόνες, αλλά τιμούμε και δοξάζουμε όλους τους Αγίους που εικονίζουν και λατρεύουμε μόνο τον εν Τριάδι Θεό. Τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα και κανένα άλλο είτε Άγιο είτε Άγγελο».

Πρώτη στάση των χαιρετισμών 7 Μαρτίου 2025 στην ενορία Αγίου Γεωργίου Αγχιάλου Θεσσαλονίκης.

 «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε»

    Στην τόσο κατανυκτική περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, στην οποία μόλις πριν από λίγες ημέρες εισήλθαμε, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας προβάλλει έντονα, επιτακτικά και όπως του αρμόζει, το πρόσωπο εκείνο, χάρη στο οποίο το όνειρο της ανθρώπινης σωτηρίας μπόρεσε να γίνει πραγματικότητα· τη Θεοτόκο και Παρθένο Μαρία, η οποία κατέστη η κλίμακα που κατέβασε το Θεό στη γη και ανέβασε τον άνθρωπο στον ουρανό. Οι ημέρες δε, που στους Ναούς μας ψάλλεται η ακολουθία των Χαιρετισμών της Παναγίας, προβάλλουν σαν ενέσεις ηθικού, χαράς και πνευματικού ενθουσιασμού για όλους τους Χριστιανούς που βιώνουμε το Στάδιο των Αρετών και αγωνιζόμαστε στα δύσκολα, μα και τόσο υπέροχα, αγωνίσματα της νηστείας, της προσευχής και της μετανοίας.

    Ζούμε σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από τη νοοτροπία του γκρεμίσματος και της καταστροφής. Ό,τι μεγάλο και υψηλό έκτισαν και δημιούργησαν οι Πατέρες μας, τοποθετείται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και θεωρείται αναχρονιστικό. Είναι η εποχή που γκρεμίζει τους θρύλους, που αμφισβητεί τις αυθεντίες, που προβάλει την άκρατη ελευθερία και αναρχία, που αρέσκεται στην ασυδοσία, που δεν δέχεται τα πρότυπα, απ' όποιο χώρο κι αν προέρχονται αυτά. Εμείς, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σε πείσμα αυτής της νοοτροπίας, που γκρεμίζει και αμφισβητεί τα πάντα, δε διστάζουμε να θεωρούμε την Παναγία αφέντρα και κυρά μας, δεν διστάζουμε να γονατίζουμε μπροστά της και να εναποθέτουμε στη μητρική της αγκαλιά τα προβλήματα, τους καημούς, τα πάθη και τις αδυναμίες μας, έχοντας βεβαία την ελπίδα ότι θα μάς ακούσει και θ' απαλύνει τον πόνο της ψυχής μας ως γνήσια και μοναδική μητέρα.

    Η Παναγία είναι το μοναδικό πρόσωπο στην ιστορία που κατάφερε να επιβληθεί τόσο πολύ και τόσο απόλυτα στις ανθρώπινες καρδιές. Πόσοι και πόσοι ήταν και είναι εκείνοι που, με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, επιχείρησαν να κάνουν κάτι ανάλογο. Άλλοτε με τη βία, άλλοτε με τη δύναμη της εξουσίας, άλλοτε με τη σαγήνη των υποσχέσεων, άλλοτε με τα φυσικά τους χαρίσματα, άλλοτε με τα ανδραγαθήματα και τα ηρωικά τους κατορθώματα, προσπάθησαν να επιβληθούν στον ανθρώπινο ψυχισμό και να τον κερδίσουν. Το μόνο που κατάφεραν, όμως, είναι άλλους να τους θυμόμαστε με αποτροπιασμό, άλλους να τους φέρνουμε στο νου μας με συμπάθεια κι ευγνωμοσύνη, με αφορμή κάποιες επετείους. Η Παναγία δε χρησιμοποίησε κανένα από τα παραπάνω μέσα, δεν είχε ανάγκη προβολής ή κατορθωμάτων για να επιβληθεί. Θρονιάστηκε στις ανθρώπινες καρδιές με την αρετή της, την ταπείνωση και την υπακοή της. Κατάφερε να γίνει το όνομά της προσευχή στα χείλη των πιστών, κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Κατάφερε να μαλακώνει τις πιο σκληρές και απρόσιτες ανθρώπινες ψυχές, μόνο στο άκουσμα του ονόματός της, μόνο στη θέα της εικόνας της. Αυτή είναι η Παναγία, η "Κυρία πάντων ημών", μια Κυρία με την οποία ο Έλληνας, κυρίως ο Ορθόδοξος Έλληνας, έχει για αιώνες τώρα καθημερινό διάλογο μαζί της. Κουβεντιάζει, αντιδικεί, διαφωνεί, μα ύστερα - και αυτό το ύστερα έχει σημασία - την αναζητά με λαχτάρα, επικαλούμενος το όνομά της.

    Ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός της Ρωμιοσύνης έχει υφανθεί γύρω από τη σκέπη της Παναγίας. Αυτή είναι η προστάτιδα της Ελληνικής οικογένειας, το πρότυπο της σωστής Ελληνίδας μάνας. Παράλληλα, είναι μια κοινωνική επαναστάτρια που ανοίγει δρόμους με τη σιωπή της. Γιατί η Παναγία, μέσα από τη σιωπή της, είπε τα πάντα. Είναι το μόνο πρόσωπο στην ιστορία που κάλυψε κάθε ανάγκη και απάντησε σε αναρίθμητα ερωτήματα, χωρίς να πει λέξη. Απλώς, ακολούθησε καρτερικά, με το βλέμμα της, τον μοναδικό επίγειο Υιό της και επουράνιο Θεό της Ιησού Χριστό.

    Γνωρίζουμε πολύ καλά, πως ό,τι και να πούμε για την Θεοτόκο θα είναι λίγο, αδελφοί μου, μπροστά στη σημασία της παρουσίας της στη ζωή της Εκκλησίας και του έθνους μας. Αυτού του έθνους που, πολλές φορές, τη χρησιμοποίησε ως το έσχατο όπλο για τη σωτηρία του, τοποθετώντας Την στη θέση που Τής αρμόζει μέσα στην ιστορία· στην Υπέρμαχο Στρατηγό και Σώτηρά του. Είναι καιρός να αναλογιστούμε την ιστορία μας και να πράξουμε το ίδιο και πάλι, στην εποχή της κρίσης και της μεγάλης ανάγκης, γιατί Εκείνη είναι η ασφαλής ελπίδα και καταφυγή μας. ΑΜΗΝ!

22 Φεβρουαρίου 2025 Ψυχοσάββατο πριν την Κυριακή της στην Αγχίαλο Θεσσαλονίκης.

Σήμερα, 22 Φεβρουαρίου είναι το Σάββατο πριν την Κυριακή της Απόκρεω. Είναι το πρώτο από τα δύο ψυχοσάββατα της Εκκλησίας μας.

Όπως συμβαίνει με όλα τα Σάββατα του εκκλησιαστικού έτους, η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στους κεκοιμημένους. Όμως, ειδικά αυτό το Σάββατο, που προηγείται της Κυριακής της Απόκρεω, όπως και αυτό πριν από την Πεντηκοστή, ονομάζονται ψυχοσάββατα και συνδυάζονται με τέλεση μνημοσύνων για τις ψυχές όλων των χριστιανών, από τον προπάτορα Αδάμ έως και σήμερα.

Η αναγκαιότητα μνημόνευσης όλων των κεκοιμημένων είναι προφανής αφού, πολλοί απ΄ αυτούς χάθηκαν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και δεν υπήρξε η δυνατότητα να κηδευτούν σύμφωνα με το εκκλησιαστικό τυπικό. Πολλοί επίσης κοιμήθηκαν, χωρίς να έχουν απογόνους ή άλλους συγγενείς και συνεπώς δεν τελούνται ειδικά μνημόσυνα για την ανάπαυση των ψυχών τους.

Τα ψυχοσάββατα, λοιπόν, έκριναν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας ως την κατάλληλη ημέρα για μνημόνευση όλων των κεκοιμημένων αδελφών μας, αφού η αυριανή Κυριακή είναι αφιερωμένη στη μέλλουσα κρίση και διαβάζεται, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, το σχετικό ευαγγελικό ανάγνωσμα.

Οι πιστοί, αισθάνονται την ανάγκη να παρακαλέσουν τον Δίκαιο Κριτή να απαλλάξει τους ίδιους αλλά και τα προσφιλή τους πρόσωπα, ζώντες ή κεκοιμημένους, από την αιώνια κόλαση, δηλ. την απόσταση από την ευλογία του Θεού.

Παράλληλα, δημιουργούν για τον εαυτό τους ευνοϊκές προϋποθέσεις για τον αγώνα της επερχόμενης νηστείας, αφού η μνήμη του θανάτου και της μέλλουσας κρίσης αποτελούν τροχοπέδη των παθών και επομένως αφορμή εγκρατείας και μετανοίας.