ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΧΙΑΛΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 28 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΣΦΗΝΙΤΣΗΣ ΑΓΚΑΘΙΑΣ

Σε μια καταπράσινη πλαγιά των Πιερίων κοντά στο χωριό Αγκαθιά, βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου Σφηνίτσης. Η παράδοση με την ιστορία συμπλέκονται χωρίς να εμφανίζουν μια εξακριβωμένη αρχή του μοναστηριού. Ωστόσο σύμφωνα με τις περισσότερες πιθανότητες ιδρύθηκε στα μέσα του 18ου αιώνα.

Πλούσια η ιστορία της μονής που έδωσε τον δικό της αγώνα κατά την τουρκοκρατία με αποτέλεσμα να πυρποληθεί από τους Τούρκους το 1822. Αλλά και στη μικρασιατική καταστροφή η μονή λειτούργησε σαν ορφανοτροφείο προσφέροντας καταφύγιο σε τριακόσια περίπου ορφανά προσφυγόπουλα. Η μονή υπέστη καταστροφές και από τον σεισμό του 1928. Στην δεκαετία του 1950 έγιναν οι πρώτες προσπάθειες αναστήλωσής της. 

Σήμερα η μονή έχει ανακαινιστεί ριζικά με τις προσπάθειες των τελευταίων χρόνων που ακόμα συνεχίζονται. Λειτουργεί κανονικά σαν γυναικείο μοναστήρι.

Η μονή περιβάλλεται από έναν υπερυψωμένο κάτασπρο τοίχο με πολεμίστρες και θυμίζει καλοσυντηρημένο βυζαντινό φρούριο. Στην είσοδο της μονής που είναι μια τεράστια παλιά αμπαρόπορτα υπάρχει νεοφτιαγμένη κρήνη του 1994 με καθαρό πηγαίο νερό. Περνώντας κανείς στο εσωτερικό του μοναστηριού βλέπει το πετροπελεκημένο καθολικό περιτριγυρισμένο από πράσινο και πανέμορφα λουλούδια.

Μια σειρά από διάφορα κλιμακωτά επίπεδα οδηγεί στον εξωνάρθηκα του ναού με την πελώρια καμπάνα και το τάλαντο. Στο εσωτερικό του ναού δεσπόζει ο πανέμορφος ξυλόγλυπτος θρόνος, τα βημόθυρα και η σύνθεση της Σταύρωσης στο τέμπλο. Αυτά τα κομμάτια υψηλής ξυλογλυπτικής τέχνης απομείνανε στο ναό για να υπενθυμίζουν το αρχαίο κάλος του.

Από το ναό μπορεί να πάει κανείς στο δεύτερο επίσημο χώρο της μονής, το αρχονταρίκι. Το αρχονταρίκι είναι επίσης ένας ανακαινισμένος και καλοδιατηρημένος χώρος. Πάνω από το αρχονταρίκι είναι το «άβατο», τα κελιά των μοναχών.  

 ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ 

ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ

Σε απόσταση 17 χιλιομέτρων από το Λιτόχωρο, μέσα στο φαράγγι του Ενιππέα, βρίσκεται η παλαιά Μονή, που ίδρυσε ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, το 1542.

Μεγάλη υπήρξε η Εκκλησιαστική, Εθνική και κοινωνική δράση της Μονής. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως, στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας διετέλεσε καταφύγιο και χώρος συσκέψεως των Μακεδονομάχων. Σ’ αυτήν ο γνωστός οπλαρχηγός Καρατάσος συσκέφθηκε με άλλους οπλαρχηγούς και πήρε την απόφαση της καθόδου στη Νότια Ελλάδα, μετά την αιματηρή κατάπνιξη της επαναστάσεως του 1821 στη Μακεδονία, όπου στάθηκε αρωγός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στον αγώνα του κατά του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Χρησίμευε ως στρατόπεδo των αγωνιστών σ’ όλες τις κατά καιρούς επαναστάσεις. Γι’ αυτό και το 1828 πυρπολήθηκε από τους Τούρκους λόγω της ενεργού βοηθείας που επεδείκνυε στους οπλαρχηγούς. Αλλά εθνική δράση ανέλαβε και κατά την επανάσταση του Ολύμπου το 1878 και κατά τον ατυχή πόλεμο του 1897, προσφέροντας καταφύγιο στον καπετάν Ματαπά. Λειτουργούσε ακόμη και ως σχολείο, σχολικά εγχειρίδια του οποίου διασώζονται μέχρι και σήμερα στο σκευοφυλάκιό της. Η εθνική της δράση συνεχίστηκε και στα νεότερα χρόνια, επί Γερμανικής κατοχής, με αποτέλεσμα να ανατιναχθεί εκ θεμελίων από τα γερμανικά στρατεύματα.

Τα τελευταία χρόνια διενεργούνται εργασίες αναστηλώσεως – ανακαινίσεως της παλαιάς Μονής, με απόλυτο σεβασμό στην αρχική αρχιτεκτονική του. Εντός του ήδη αναστηλωμένου Καθολικού της Μονής βρίσκεται ο τάφος του Αγίου Διονυσίου. Μισή ώρα δε από τη Μονή, σε μια σπηλιά, βρίσκεται το ασκηταριό («άγιον σπήλαιον») και το αγίασμα του Αγίου.

Η σημερινή Ι. Μονή του Αγίου Διονυσίου, που μπορεί εύκολα να επισκεφτεί ο προσκυνητής, μια και βρίσκεται μόλις 3 χιλιόμετρα από το Λιτόχωρο, είναι Μετόχι της παλαιάς Μονής. Εδώ μεταφέρθηκε η συνοδεία της Μονής το 1950 μετά την καταστροφή της. 

Σήμερα, στο Μετόχι, μονάζει αδελφότητα, που ακολουθεί το αγιορείτικο τυπικό, σύμφωνα με τη διαθήκη του Αγίου. Στο Σκευοφυλάκιο (μουσείο) φυλάσσονται κειμήλια μεγάλης αξίας και πολλά Άγια Λείψανα, που εκτίθενται για προσκύνημα σε κάθε επισκέπτη. Στον προσκυνηματικό Ναό τελείται κάθε Κυριακή Θεία Λειτουργία. Τις καθημερινές, οι ιερές ακολουθίες τελούνται εντός του αβάτου, χώρος όπου δεν επιτρέπεται η είσοδος των γυναικών και στον οποίο βρίσκονται τα κελιά και οι χώροι εργασίας των μοναχών. Η συνοδεία της Μονής ασχολείται με ποικίλα διακονήματα, όπως: αγιογραφία, θυμίαμα, τυροκομική, μελισσοκομία, κηροποιία, κηπουρική, ξυλουργική, βιβλιοδεσία κ.λ.π.

Η Ι. Μονή πανηγυρίζει στις 23 Ιανουαρίου. 

 ΤΑΒΕΡΝΑ ΕΥΘΥΜΗ ΚΟΝΤΑΡΙΩΤΙΣΣΑ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ

 ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ ΚΟΝΤΑΡΙΩΤΙΣΣΑ

Είναι η μοναδική Ι. Μονή σε ολόκληρο τον κόσμο, που είναι αφιερωμένη στον Όσιο Εφραίμ το Σύρο. 

Ιδρύθηκε το 1983 ως γυναικείο ιδιωτικό Ησυχαστήριο και δύο χρόνια αργότερα, το 1985 υπήχθηκε επίσημα στην Ιερά Μητρόπολη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος.

Βρίσκεται στα σύνορα του Ολύμπου και των Πιερίων, στη ράχη του Αδριανού, λίγο έξω από το χωριό Κονταριώτισσα, περίπου 12 χιλιόμετρα από την Κατερίνη. Ήταν θέλημα του Θεού «ο οικιστής του Ολύμπου», ο Όσιος Διονύσιος, να ενώσει χρονικά δώδεκα περίπου αιώνες και να συγγενέψει πνευματικά μ’ έναν άλλον «οικιστήν της ερήμου» τον Όσιο Εφραίμ το Σύρο.

Στην Ι. Μονή κοινοβιάζει πολυμελής αδελφότητα μοναζουσών, που αγωνίζονται με την άσκηση, την υπακοή, την υπομονή και την επιμονή, την αγάπη, την προσφορά και την εν Χριστώ κοινωνία για την κατόρθωση της μοναχικής αρετής της τελειώσεως. Παράλληλα έχουν καταστήσει με τις άοκνες φροντίδες τους την Ιερά Μονή και από καλαισθητική άποψη έναν επίγειο παράδεισο.

Το καθολικό της Μονής, αγιορείτικης αρχιτεκτονικής, που εγκαινιάσθηκε την 10η Ιουνίου 2000 από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Αγαθόνικο, βρίσκεται στο κέντρο της ανατολικής αυλής. Είναι αφιερωμένο στον προστάτη της Όσιο Εφραίμ και την Παναγία, Ζωοδόχο Πηγή, για να θυμίζει στις μοναχές την πρώτη Γερόντισσα της μοναχικής Ζωής, αλλά και σε όλους τους προσκυνητές τα ζωοπάροχα νάματα που χαρίζει η Ορθόδοξη εκκλησία μας διά της Θεοτόκου στον κόσμο. Μάλιστα στις 8 Σεπτεμβρίου 1987, στην γιορτή των Γενεθλίων της Παναγίας, επισφράγισε την παρουσία Της στο μοναστήρι με το αγίασμα, που ανέβλυσε θαυματουργικά, κοντά στο Ναό, για την ίαση ψυχών και σωμάτων.

Το καθολικό ακόμη συμπληρώνουν και δύο κατανυκτικά Παρεκκλήσια προς τιμήν της Αγίας Αικατερίνης και του Αγίου Πορφυρίου. Κάτω δε απ’ αυτό, υπάρχει υπόγειος Ναός, δισυπόστατος, προς τιμήν του Τιμίου Προδρόμου και των Αγίων νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Ακόμη, ένα Παρεκκλήσιο, προς τιμήν του Οσίου Σισώη, κοσμεί την πτέρυγα του ξενώνα με την τραπεζαρία για περιορισμένη φιλοξενία γυναικών. Την Ιερά Μονή κοσμούν και άλλα ιερά Παρεκκλήσια και Ησυχαστικά καθίσματα, διαμορφωμένα δε όλα έτσι ώστε να αφήνουν άβατους τους χώρους, όπου κινούνται οι Μοναχές. 

Οι μοναχές ασχολούνται με: Βυζαντινή αγιογραφία, χρυσοκεντητική ( αμφίων, καλυμμάτων Αγίας Τραπέζης και Ιερών Σκευών, επιταφίων, λαβάρων, Σταυρών και Ιερών εικόνων), ιεροραπτική, μικροτεχνία, κηροπλαστική, παρασκευή θυμιάματος, κατασκευή ξυλουργικών χειροτεχνημάτων και ειδών ευλαβείας – που εκτίθενται στην έκθεση της Ι. Μονής -ανθοκομική, κηπουρική, έκδοση βιβλίων, εικόνων και περιοδικών.

Η Ιερά Μονή πανηγυρίζει κυρίως και μεγαλοπρεπώς στις 28 Ιανουαρίου, γιορτή του Οσίου Εφραίμ, και συρρέουν πλήθη προσκυνητών. 

ΠΟΙΗΜΑ ΕΚΔΡΟΜΗΣ

-1-

Είκοσι οκτώ του Σεπτεμβρίου

ημέρα Σάββατο πρωί

η ενορία Αγχιάλου

ξεκινάει για εκδρομή

-2-

ο πάτερ Σωφρόνιος

πολύ το έχει αργήσει

ν’ ανακοινώσει εκδρομή

έχει καθυστερήσει

-3-

σήμερα όμως ξεκινά

με κέφι η παρέα

ξέρει όπως κάθε φορά

πως θα περάσει ωραία

-4-

πρώτη Μονή στο πρόγραμμα

που θα επισκεφθούμε

Αγίου Αθανασίου Αγκαθιάς

εις τις εννιά θα μπούμε

-5-

είναι Μονή πανέμορφη

πολύ περιποιημένη

την ιστορία της να πει

η Ηγουμένη περιμένει

-6-

αφού μας κέρασαν καφέ

σε λίγο ξεκινάμε

Αγίου Διονυσίου τη Μονή

στον Όλυμπο θα πάμε

-7-

είχε μουσείο στη Μονή

εκκλησιαστικό

και εκεί μέσα είδαμε

κάτι ξεχωριστό

-8-

πολλών Αγίων τα οστά

μες τις λειψανοθήκες

είδαμε και θαυμάσαμε

σε ειδικές προθήκες

-9-

πάλι είχε κέρασμα, καφέ

ο Ηγούμενος μιλάει

όμως η ώρα έφτασε

η παρέα για να φάει

-10-

στο χωριό Κονταριώτισσα

σε λίγο μετά πάμε

σε μια ταβέρνα όμορφη

καθίσαμε να φάμε

-11-

στου Σύρου του Οσίου Εφραίμ

Μονή είναι κτισμένη

μα και στη ζωοδόχο Πηγή

ειν’ αφιερωμένη

-12-

γιατί το απόγευμα αυτή

πάμε να επισκεφθούμε

επίγειο παράδεισο

θα δούμε μόλις μπούμε

-13-

για ιστορία της Μονής

η Ηγουμένη θα μιλήσει

και στη Μονή η αδελφή

το γκρουπ θα ξεναγήσει

-14-

παρεκκλησάκια μες τη Μονή

πολλά είναι κτισμένα

και σε Αγίους αρκετούς

είν’ αφιερωμένα

-15-

η ώρα όμως πέρασε

μια τελευταία στάση

εις την Μεθώνη κάνουμε

το σούρουπο πριν πιάσει

-16-

εδώ τελειώνει η εκδρομή

σε λίγο ξεκινάμε

στη βάση στην Αγχίαλο

πίσω ξανά γυρνάμε

-17-

περάσαμε πολύ καλά

όλοι ευχαριστημένοι

ο κόσμος νέα εκδρομή

απ’ τον πάτερ περιμένει.

ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013 ΣΤΗ ΜΙΑΜΟΥ.

ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΟΣΙΟΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 

 Αγία Παρασκευή δεν ήταν μία συνηθισμένη γυναίκα. Ήταν ένα πνευματικό μετέωρο, ένας βράχος αρετής, ακλόνητος μέσα στον ωκεανό της διεφθαρμένης κοινωνίας. Αυτή εφαρμόζει εκείνα που είπε ο Χριστός, ότι:  Αυτός που ακούει τα λόγια μου και τα τηρεί, μοιάζει μ' ένα σπίτι κτισμένο στο βράχο, που έρχεται η βροχή και οι άνεμοι και οι ποταμοί, πέφτουν επάνω του, μα το σπίτι δεν κλονίζεται. Η αγία Παρασκευή ήταν βράχος αρετής. Πέσανε πάνω της κύματα αφρισμένα, τα μεγαλύτερα κύματα της ζωής.

Πρώτα – πρώτα έπεσε πάνω της το κύμα της διαφθοράς. Δεν γεννήθηκε σε χωριό. Γεννήθηκε στην πιο διεφθαρμένη πόλη, που η αγία Γραφή την ονομάζει Βαβυλώνα του κόσμου για τη διαφθορά της. Γεννήθηκε σ' ένα προάστιο της Ρώμης.

Ορφάνεψε η αγία Παρασκευή και από πατέρα και από μάνα. Γι' αυτό είναι προστάτης των ορφανών. Ορφάνεψε σε ηλικία τέτοια, που τα παιδιά γίνονται έρμαια αδίστακτων εμπόρων που τα εκμεταλλεύονται. Αλλά και την ορφάνια την κράτησε ψηλά. Είχε μέσα της μεγάλο πόθο αγιότητας, παρθενικής ζωής και αξιοπρεπείας.

Έπεσαν επάνω της τα κύματα της διαφθοράς και της ορφάνιας, αλλά έμεινε ακλόνητη. Γι' αυτό την ονομάζουν βράχο. Έπεσε ακόμη επάνω της το κύμα του χρήματος και του πλούτου.

Μετά το θάνατο των ευσεβών γονέων της έμεινε μόνη κληρονόμος στην τεραστία περιουσία που της άφησαν. Άλλο κορίτσι θα σκεπτόταν διαφορετικά. Θ' αγόραζε μεταξωτά ρούχα, θα έβγαινε σε χορούς και διασκεδάσεις, θα έτρεχε δεξιά και αριστερά, θα πήγαινε ταξίδια, θα έκανε όλα τα κέφια της αμαρτωλής ζωής. H Αγία Παρασκευή όμως έκανε το αντίθετο. Έκανε ότι και ο άγιος Αντώνιος, που είχε κι αυτός κληρονομήσει τεραστία περιουσία. Μπήκε μια μέρα στην εκκλησία. Τέντωσε το αυτί του και άκουσε τον παπά, που διάβαζε το Ευαγγέλιο· «Πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς» (Mατθ. 19,21). Nα τα πουλήσεις όλα και να τα δώσεις στους φτωχούς. T’ άκουσε ο Αντώνιος. Αμέσως μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς. Όπως λοιπόν εκείνος άκουσε τα λόγια του Xριστού, έτσι και η Αγία Παρασκευή. Κράτησε μόνο ένα μικρό ποσό, και μ' αυτό έκανε ταμείο μιας αδελφότητος παρθένων ορφανών γυναικών, που ήταν αφωσιωμένες στο κήρυγμα, στη διαφώτιση και στη φιλανθρωπία.

Έζησε στην εποχή, που μόνο ν' ακουγόταν ότι είσαι Xριστιανός, σε συνελάμβαναν. Την έπιασαν την ώρα που είχε μαζεμένες κοπέλες και τις δίδασκε. Την οδήγησαν μπροστά στον κριτή. Την ερώτησαν·

―Είσαι Χριστιανή; Απήντησε· ―Kαυχώμαι που είμαι Χριστιανή.

―Σου δίνουμε, της είπαν, τρεις μέρες διορία, για ν' αρνηθείς το Χριστό.

―Όχι, απήντησε η Αγία, δεν χρειάζεται να μου δώσετε προθεσμία· από τώρα είμαι αποφασισμένη να θυσιάσω τη ζωή μου για το Xριστό. Κάντε ότι θέλετε. Έτσι αρχίζει το μαρτύριό της. Tη ρίξανε στις φυλακές. Την χτύπησαν. Την έριξαν σε άγρια θηρία. Μέσα σε καζάνι με πίσσα και λάδι που έβραζε. Την υπέβαλαν σε πολλά είδη μαρτυρίου, αλλά όλα τα νίκησε δια της δυνάμεως του Χριστού. Τέλος έφτασε η ώρα της. Την πήγαν μέσα σ' έναν ειδωλολατρικό ναό με αγάλματα των ψεύτικων θεών. Γονάτισε, έκλεισε τα μάτια της και έκανε μια μυστική προσευχή στο Θεό. Αμέσως έγινε σεισμός. Τα αγάλματα έπεσαν κατά γης και έγιναν θρύψαλα. Πολλά βάρβαρα χέρια ειδωλολατρών την άρπαξαν, την έσπρωξαν προς τα έξω και την πήγαν στον τόπο της εκτελέσεως. Το μέτωπό της ακτινοβολούσε σαν τον ήλιο. Γονάτισε, προσευχήθηκε και ευχαρίστησε το Θεό. Τέλος άστραψε το ξίφος του Ρωμαίου στρατιώτη. Και ενώ η τίμια κεφαλή της έπεφτε κάτω και το αίμα της πότιζε τη γη, η ψυχή της, λευκή σαν περιστέρι, φτερούγισε στους ουρανούς.

Από τότε πόσα χρόνια πέρασαν! Μα όσο υπάρχει κόσμος, το όνομα της Αγίας Παρασκευής θα είναι αιώνιο. Γιατί «εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος» (Ψαλμ. 111,6).

H αγία Παρασκευή είναι παράδειγμα για όλους μας. Αλλά προπαντός είναι υπόδειγμα εναρέτου βίου και πίστεως για τις γυναίκες και τις νέες. Σ' αυτή την εποχή που ζούμε είναι το υπόδειγμα και ο καθρέπτης της γυναικείας αρετής.

Υπάρχουν εικόνες που παρουσιάζουν την αγία Παρασκευή να κρατά με τα χέρια της ένα πιάτο μέσα στο οποίο υπάρχουν δύο μάτια. Αυτή η παράσταση αναφέρεται σε ένα θαύμα που έκανε η Αγία. Ένα από τα μαρτύριά της ήταν ότι την έβαλαν μέσα σε ένα πυρακτωμένο λέβητα μέσα στον οποίο υπήρχε καυτό λάδι και αναμμένη πίσσα. Παρά ταύτα η Αγία, με την Χάρη του Θεού, όχι μόνον δεν καιγόταν, αλλά και φαινόταν ωσάν να δροσιζόταν. Ο Βασιλεύς που παρακολουθούσε το μαρτύριο, θαυμάζοντας για το γεγονός αυτό, της είπε να του ρίξει λίγο από το λάδι και την πίσσα για να διαπιστώσει εάν είναι καυτά. Μόλις η Αγία Παρασκευή του έριξε λίγο από αυτά αμέσως τυφλώθηκαν οι οφθαλμοί του.

Τότε παρακάλεσε την Αγία να ικετεύσει το Θεό να του δώσει πάλι το φως των οφθαλμών του, πράγμα που έγινε με την προσευχή της. Αυτό το θαύμα μας υπενθυμίζει η συγκεκριμένη εικόνα της αγίας Παρασκευής.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί άρρωστοι, των οποίων πάσχουν τα μάτια, θεωρούν την Αγία Παρασκευή ως προστάτη τους και την παρακαλούν να επέμβει θαυματουργικά και να τους θεραπεύσει.

Οι άγιοι, με την βοήθεια του Θεού, είναι ιατροί των ψυχών και των σωμάτων μας. Σε αυτούς καταφεύγουμε όταν έχουμε διάφορα προβλήματα και ζητούμε την βοήθειά τους. Δια των αγίων ενεργεί ο Ίδιος ο Θεός.

Η Αγία Παρασκευή μπορεί να θεωρηθεί και ιατρός των ασθενειών του ψυχικού οφθαλμού που είναι ο νους μας. Πέρα από τον οφθαλμό του σώματος έχουμε και τον οφθαλμό της ψυχής με τον οποίο μπορούμε να δούμε τη δόξα του Θεού. Και όπως τα σωματικά μάτια αρρωσταίνουν, έτσι αρρωσταίνει και ο οφθαλμός της ψυχής. Επειδή είναι άρρωστος ο ψυχικός οφθαλμός, γι' αυτό και είμαστε πονηροί, και δεν μπορούμε να δούμε τον Θεό.

Σήμερα εορτάζουμε και πανηγυρίζουμε την Αγία Παρασκευή, που έζησε για το Χριστό και μαρτύρησε για τη δόξα Του. Είναι η προστάτης όλων εκείνων που έχουν πρόβλημα στα σωματικά τους μάτια, αλλά και όλων μας που έχουμε πρόβλημα με τους ψυχικούς μας οφθαλμούς και δεν μπορούμε να δούμε την αγάπη του Θεού, δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τα πάθη μας, την ανάγκη που έχουν οι διπλανοί μας, αλλά δεν μπορούμε να δούμε και τον τρόπο με τον οποίο θα σωθούμε. Κι αν παρακαλέσουμε την αγία Παρασκευή με πίστη θα μας θεραπεύσει.

Εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και ευλογημένα.

Η Αγία Παρασκευή να μας προστατεύει σε όλη μας την ζωή, με τη δύναμη και τη Χάρη του Χριστού. Ἀμήν.

 

ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΣΤΗ ΜΙΑΜΟΥ.

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 16 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013.

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 17 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013 

ΒΙΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΑΡΙΝΗΣ

Η παρθενομάρτυς Μαρίνα γεννήθηκε στη μικρή πόλη Αντιόχεια της Πισιδίας, γύρω στο έτος 270, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός ή ο Κλαύδιος Καίσαρας. Οι γονείς της ανήκαν στην ανώτερη τάξη της περιοχής της Πισιδίας, ο πατέρας της ήταν διακεκριμένος και σεβαστός από τους εθνικούς ιερέας των ειδώλων, λεγόταν Αιδέσιος.

Αμέσως μετά τη γέννηση της Μαρίνας, έφυγε από την παρούσα ζωή η μητέρα της. Έτσι ο πατέρας αναγκάστηκε να αναθέσει την ανατροφή της θυγατέρας του σε μία άλλη γυναίκα.

Η γυναίκα στην οποία ο Αιδέσιος είχε εμπιστευτεί την ανατροφή της κόρης του ήταν χριστιανή. Έτσι η μικρή Μαρίνα γαλουχήθηκε νωρίς στη νέα πίστη του Χριστού. Σε ηλικία 12 ετών έλαβε το Βάπτισμα και συγκαταριθμήθηκε ως μέλος στην εκλεκτή ποίμνη του Κυρίου. Με αμείωτο ενδιαφέρον ποθούσε να μάθει καθετί πού είχε σχέση με τον Ιησού Χριστό.Όλα αυτά δημιούργησαν μέσα της την ιερή επιθυμία να μαρτυρήσει, για το Σωτήρα και Λυτρωτή της.

O πατέρας της Αιδέσιος όταν πληροφορήθηκε ότι ήταν χριστιανή, τυφλωμένος από το φανατισμό της ειδωλολατρικής θρησκείας μίσησε το ίδιο το σπλάχνο του και αποκλήρωσε τη μοναχοκόρη του.

Η Μαρίνα είχε γίνει πλέον 15 ετών. Ο Θεός δεν την είχε προικίσει μόνο με πλούσια ψυχικά χαρίσματα, αλλά και με σωματικό κάλλος εντυπωσιακό. Ο έπαρχος Ολύβριος θέλησε και προσπάθησε να την πάρει για γυναίκα του επειδή ένιωσε μέσα του έρωτα γι’ αυτήν. Εκείνος, αντικρίζοντάς την, έμεινε και πάλι θαμπωμένος από το σωματικό της κάλλος και την εσωτερική λάμψη του προσώπου της. Χωρίς  καθυστέρηση λοιπόν της ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να αναλάβει την προστασία της και σύντομα να την κάνει γυναίκα του.

Η νεαρή χριστιανή παρέμεινε σιωπηλή, ενώ μέσα της προσευχόταν θερμά, ζητώντας από τον Θεό να τη στηρίξει και να τη φωτίσει ώστε να φερθεί καθώς αρμόζει στις αφιερωμένες σ’ Εκείνον ψυχές.

Στην επιμονή του Ολύβριου να λάβει απάντηση στην πρότασή του, εκείνη απάντησε πως είναι αδύνατο να την αποδεχτεί. Η έκπληξη του επάρχου ήταν μεγάλη. Στην ερώτησή του γιατί ήταν αδύνατο, έλαβε τη σεμνή αλλά γεμάτη αποφασιστικότητα και παρρησία απάντηση: Διότι είμαι χριστιανή! Και μόνο το άκουσμα της λέξης «χριστιανή» ήταν αρκετό να κάνει τον έπαρχο εκτός εαυτού.

Για ένα μικρό διάστημα ο έπαρχος προσπάθησε, να πείσει τη νέα τούτη χριστιανή να αλλάξει γνώμη και να δεχθεί το γάμο, τάζοντάς της τιμές, καλοπέραση και δόξα πλάι του. Εκείνη όμως, ενισχυμένη από τον Κύριο, στον οποίο δεν έπαυσε να προσεύχεται μυστικά, επέμενε στην ομολογία της πίστεως στον Ιησού Χριστό. 

Τότε την έστησε μπροστά σε δικαστήριο, από το οποίο ζήτησε επίσημα κατά το ρωμαϊκό δίκαιο να μάθει αν όντως ήταν χριστιανή. Η Μαρίνα ομολόγησε και εδώ με γενναιότητα και παρρησία τη χριστιανική της ιδιότητα, γεγονός πού κατέπληξε τους παρισταμένους, οι οποίοι έβλεπαν τόσο ηρωισμό και θάρρος σε μια νεαρή γυναίκα!

Εξαιτίας της ομολογίας της καταδικάστηκε στην ποινή της μαστίγωσης. Η καρτερικότητά της όμως και η αντοχή ήταν τέτοιες πού άφησε κατάπληκτους έπαρχο, αξιωματούχους και λαό. Έχοντας υψωμένο το βλέμμα της στον ουρανό, δεν έπαυσε να προσεύχεται, να επικαλείται τη βοήθεια του Κυρίου και τη στήριξή του για να υπομείνει με ανδρεία τις μαστιγώσεις.

Ο έπαρχος έδωσε εντολή να σταματήσουν οι στρατιώτες τη μαστίγωση και να την οδηγήσουν στη φυλακή, ελπίζοντας ότι μετά απ’ αυτό η Μαρίνα ν’ αλλάξει στάση.

Ύστερα από λίγες ημέρες με εντολή του επάρχου οδηγήθηκε εκ νέου στο δικαστήριο, όπου και πάλι ομολόγησε πίστη στο Χριστό και αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα. Αφού την κρέμασαν, ξέσχισαν τα πλευρά της με σιδερένια νύχια. Τα βασανιστήρια ήταν τόσο σκληρά, πού όλο το κάλλος του νεανικού της σώματος εξαφανίστηκε. Στη συνέχεια ρίχνεται και πάλι στη φυλακή και αφήνεται χωρίς τροφή και φροντίδα.

Ο φθονερός διάβολος θέλησε να δοκιμάσει ο ίδιος την Αγία. Έτσι λοιπόν πήρε ο ίδιος τη μορφή μεγάλου και φοβερού δράκοντος (φιδιού) και πρόβαλε ξαφνικά μπροστά στη Μαρίνα. 

Από το στόμα του πετούσε φλόγες, ενώ τα αγριωπά μάτια του λαμπύριζαν απειλητικά και η γλώσσα του ήταν κατακόκκινη. Καθώς σερνόταν, φώναξε εκνευριστικά και προκαλούσε τρόμο και σύγχυση, επιδιώκοντας να φοβίσει τη μάρτυρα και να την αποσπάσει από την προσευχή της.

Διαπιστώνοντας όμως ότι εκείνη η μακάρια καλλιπάρθενος δεν διέκοπτε την προσευχή της, κατευθύνθηκε εναντίον της και άνοιξε το στόμα του απειλητικά, δείχνοντας ότι θέλει να την καταπιεί. Και ναι μεν η μεγαλομάρτυς έγινε έντρομη από το φόβο της, χωρίς καθυστέρηση όμως επικαλέστηκε το σωτήριο όνομα του Σωτήρος Χριστού. Και, ώ του θαύματος, ο δράκοντας διερράγη και έγινε άφαντος, η δε Μαρίνα χαίροντας έψαλε ύμνους στον Θεό.

Ο διάβολος μετασχηματίσθηκε σε άνθρωπο κατάμαυρο, με τρομερή και κακάσχημη εμφάνιση, σαν μαύρου σκυλιού. Η Μαρίνα όμως, στερεωμένη όσο ποτέ στην πίστη, τον άρπαξε από τα μαλλιά και μ’ ένα σφυρί πού ήταν κάπου εκεί ξεχασμένο, τον χτύπησε δυνατά στο κεφάλι και στη ράχη και τον ταπείνωσε εντελώς. Και ενώ η μεγαλομάρτυς άρχισε και πάλι να προσεύχεται και να υμνεί τον Κύριο, ο διάβολος, σκοτεινός και άσχημος όρμισε εναντίον της και κραυγάζοντας την απειλούσε ότι θα τη σκοτώσει αν δεν σταματούσε να προσεύχεται. Και η Αγία Μαρίνα, παίρνοντας από την προσευχή της νέο θάρρος κατά του μετασχηματισμένου σε άνθρωπο διαβόλου, τον άρπαξε από τα μαλλιά της κεφαλής του και τον μαστίγωσε.

Μετά από αυτό δυνατό φως φώτισε το σκοτεινό χώρο της φυλακής, πού έβγαινε από ένα Σταυρό, του οποίου η κορυφή υψωνόταν στον ουρανό. Πάνω από το Σταυρό πετούσε κυκλικά ένα περιστέρι καθαρό και άμωμο. Ο συναξαριστής της αγίας Μαρίνας δίνει και την εξήγηση των συμβολισμών του οράματος: Όλα αυτά σήμαιναν το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, το φώς, τη δόξα του Πατέρα. Ο Σταυρός, τον εσταυρωμένο Χριστό. Και το περιστέρι, το Άγιο Πνεύμα.

Το περιστέρι κατέβηκε κάποια στιγμή, πλησίασε την καλλιπάρθενο Μαρίνα και της είπε: «Χαίρε, Μαρίνα, η λογική περιστερά του Θεού, διότι νίκησες τον πονηρό δαίμονα και ντρόπιασες τον εχθρό. Χαίρε πιστή και αγαθή δούλη του Κυρίου σου, τον οποίο πόθησες με όλη την καρδιά σου και μίσησες κάθε πρόσκαιρη απόλαυση. Χαίρε και αγάλλου, γιατί έφτασε η μέρα να λάβεις το στεφάνι της νίκης και να μπεις, όπως το αξίζεις, στολισμένη, μαζί με τις φρόνιμες παρθένες στο νυμφώνα του Χριστού και βασιλιά σου».

Ενώ η αγία Μαρίνα άκουγε τα λόγια αυτά συντελέστηκε στο σώμα της άλλο θαύμα: Όλες οι πληγές του επουλώθηκαν και η νεαρή μάρτυς απέκτησε και πάλι το κάλλος το όποιο θαύμαζαν όλοι.

Ο έπαρχος Ολύβριος βλέποντας την υγιή προσπάθησε με κολακείες να την μεταπείσει όμως μάταια. Το μένος του επάρχου έφτασε στο αποκορύφωμά του. Γεμάτος λοιπόν θυμό δίνει εντολή να γυμνώσουν τη μάρτυρα, να την κρεμάσουν στο ξύλο και να καίνε με λαμπάδες το σώμα της.  Στη συνέχεια, γέμισαν ένα μεγάλο λέβητα με νερό, κατέβασαν την καλλιπάρθενο μεγαλομάρτυρα από το ξύλο, την έδεσαν γερά και τη βούτηξαν με το κεφάλι προς τα κάτω μέσα στο νερό για να πεθάνει από πνιγμό. Η μάρτυς και πάλι προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο και Θεό της, οπότε «παρευθύς σεισμός μέγας εγένετο καί εφάνη πάλιν η πρώτη περιστερά επάνω του ύδατος, βαστάζουσα εις το στόμα στέφανον. Αυτήν την ώρα εφάνη και ο πύρινος στύλος, επάνω δε τούτου Σταυρός». Η μάρτυς βγήκε από το νερό σώα, τα δεσμά της είχαν λυθεί και στεκόταν και πάλι σε στάση προσευχής, δοξάζουσα το Θεό. Το δε περιστέρι κάθισε πάνω στο κεφάλι της, κρατώντας στο στόμα του το στεφάνι και είπε προς τη Μαρίνα: «Ειρήνη σε σένα, δούλη του Θεού. Έχε θάρρος και λάβε από τη δεξιά του Υψίστου αυτό το ουράνιο στεφάνι».

Λέγοντας αυτά η θεϊκή περιστερά, πέταξε και κάθισε πάνω σ’ εκείνο το Σταυρό και απευθυνόμενη προς τη μεγαλομάρτυρα είπε δυνατά, έτσι πού ν’ ακούνε όλοι: «Έλα, Μαρίνα, στις άνω μονές του Παραδείσου, για ν’ απολαύσεις το στεφάνι της αφθαρσίας στα αγαπητά σκηνώματα του Κυρίου, να χαίρεσαι μαζί με τους αγίους και να αναπαύεσαι αιώνια». Η φωνή αυτή ακούστηκε από πολλούς, συγκλόνισε άντρες και γυναίκες, αρκετοί δε απ’ αυτούς ομολόγησαν πώς ήταν έτοιμοι να πιστέψουν και να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους για το Χριστό. Ο έπαρχος πρόσταξε να θανατώσουν όσους είχαν πριν λίγο ομολογήσει πίστη στο Χριστό.

Ο Ολύβριος, για να προλάβει μεγαλύτερο κακό για τους ειδωλολάτρες, διέλυσε το δικαστήριο και προσποιήθηκε ότι δίνει εντολή να μεταφέρουν την αγία Μαρίνα και πάλι στη φυλακή.
Στην ουσία όμως, έδωσε μυστικά προσταγή στον επικεφαλής της φρουράς να πάρουν την καλλιπάρθενο μεγαλομάρτυρα και να την αποκεφαλίσουν στον τόπο της καταδίκης. Εκεί η Αγία, αφού προσευχήθηκε για τελευταία φορά πάνω στη γη, έσκυψε και το ξίφος του δημίου «έκκοψε την κεφαλήν της, περιέβαλεν αυτήν με τον αδαμάντινον στέφανον του μαρτυρίου».

Μετά το θάνατό της οι χριστιανοί παρέλαβαν κρυφά το τίμιο λείψανο και το ενταφίασαν με τιμές πού αρμόζουν στους μάρτυρες της πίστεως.

Άγνωστο πότε ακριβώς μετακομίστηκαν στην Κωνσταντινούπολη, εφόσον είναι αληθινή η πληροφορία ότι το έτος 1230 σταυροφόροι της Δύσεως μετέφεραν τα λείψανα αυτά από την πρωτεύουσα του Βυζαντίου στη Βενετία, γεγονός πού οι Ρωμαιοκαθολικοί γιορτάζουν στις 17 Ιουλίου (ημέρα μνήμης της μεγαλομάρτυρος και για μας τους Ορθοδόξους).