ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023 Γ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΧΙΑΛΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

«Χαίρε ,δένδρον αγλαόκαρπον, έξ ου τρέφονται πιστοί».

    Απόψε, αγαπητοί μου, είναι η τρίτη στάση του Ακάθιστου. Ένα από τα «χαίρε» αυτά πού ακούσαμε θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω συντόμως «Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, εξ ου τρέφονται πιστοί».

    Ό ποιητής χρησιμοποιεί την εικόνα του δέντρου. Υπάρχουν δύο ειδών δέντρα. Το ένα είναι το φυσικό δέντρο, το ορατό, που δημιούργησε ο Θεός. Θαυμαστά και ευεργετικά τα δέντρα. Πόσο πρέπει να είμεθα ευγνώμονες στο Θεό! Όπου υπάρχει δέντρο, η ατμόσφαιρα είναι καθαρή. Όπου λείπουν τα δέντρα, λείπει το οξυγόνο. Τα δέντρα είναι φίλτρα, ρουφούν το διοξείδιο του άνθρακα και δίνουν το οξυγόνο. Όπου δέντρο, εκεί υγεία.

    Άλλα πλην του φυσικού δέντρου, υπάρχει και ένα πνευματικό δέντρο, ο άνθρωπος. Όπως το δέντρο έχει ρίζα, έτσι κι ο άνθρωπος. Η ρίζα όμως του ανθρώπου δεν είναι κάτω, δεν είναι η γη. Είναι ο ουρανός! Ή αθάνατος και αιώνια ρίζα, που δίνει χυμό στον άνθρωπο για να καρποφορεί έργα αγαθά, είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι το «άνθος εκ της ρίζης Ιεσσαί...». Όπου υπάρχει η ρίζα αυτή, εκεί βλέπεις καρπό, έργα αρετής. Αν διαβάσουμε την προς Γαλάτας επιστολή του αποστόλου Παύλου (που διαβάζεται στο ιερό ευχέλαιο) μας λέει, ότι ο άνθρωπος καρποφορεί και ποιοι είναι οι καρποί του. Οι καρποί του Πνεύματος είναι: πρώτος η αγάπη, δεύτερος η χαρά, τρίτος η ειρήνη, τέταρτος η μακροθυμία, πέμπτος η χρηστότης, έκτος η αγαθοσύνη, έβδομος η πίστης, όγδοος η πραότης, και τελευταίος η εγκράτεια.

  Δέντρα καρποφόρα οι Χριστιανοί. Και η Εκκλησία δάσος, μέσα στο οποίο δέντρα είναι οι πατριάρχες και οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι απόστολοι και οι μάρτυρες της Καινής Διαθήκης, οι διδάσκαλοι και πατέρες της Εκκλησίας, οι όσιοι και ασκητές, οι Χριστιανοί όλων των αιώνων. Προ παντός όμως μέσα στην Εκκλησία διακρίνεται ένα δέντρο, το μεγαλύτερο και ωραιότερο απ’ όλα, είναι η Παναγία. Δέντρο είσαι, Παναγία, λέει ό Ακάθιστος ύμνος, δέντρο φυτεμένο μέσα στον παράδεισο του Θεού. «Χαίρε, Παναγία, δέντρο που τρέφεις πνευματικά όλους τους πιστούς, διότι έφερες τον πλουσιότερο και πολυτιμότερο καρπό, το Χριστό, «τον ουράνιον άρτον, την τροφήν του παντός κόσμου».

    Εμείς είμεθα δέντρα καρποφόρα; Έχουμε αγάπη μέσα μας όπως μας λέγει ο απόστολος Παύλος; Ας εξέταση ό καθένας τον εαυτό του και ας παρακαλέσουμε την Παναγία μας σήμερα και να πούμε Παναγία Δέσποινα, συ που είσαι το καρποφόρο δέντρο, η χαρά των αγγέλων και το εγκαλλώπισμα της ανθρωπότητας, βοήθησε κι εμένα να γίνω πάλι καρποφόρο δέντρο και να ελκύσω το έλεος του Ιησού Χριστού. Αμήν.

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ 11 Μαρτίου 2023 ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΧΙΑΛΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

    Σε κρίσιμες εποχές παρουσιάζει ο Θεός τους κατάλληλους ανθρώπους. Τους ετοιμάζει και την αναγκαία στιγμή τους αναδεικνύει όργανα δια την περιφρούρηση της πίστεως, της εκκλησίας ολοκλήρου. Τέτοιο όργανο του Παντοκράτορος Κυρίου ανεδείχθη και ο Σωφρόνιος. Πρώτα τον προετοίμασε ο Θεός με την απαραίτητο μόρφωση ψυχής και διανοίας.

    Ο Σωφρόνιος γεννήθηκε το έτος 580 στη Δαμασκό από ευσεβείς γονείς τον Πλινθά και την Μυρώ. Μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον έλαβε την πρώτη χριστιανική αγωγή. Νέος καθοδηγούμενος από τον Κύριο, ήλθε στα Ιεροσόλυμα και έμεινε στη μονή Αγίου Θεοδοσίου. Είχε την μεγάλη ευλογία να συνδεθεί με τον ονομαστό Ιωάννη Μόσχο, στον οποίο μαθήτευσε και προσπάθησε να τον αντιγράψει στη θεολογική του μόρφωση και την αρετή.

    Αργότερα οι δυο μαζί, Ιωάννης και Σωφρόνιος, περιόδευσαν και επισκέφθηκαν τους μοναχούς της Αιγύπτου δια να γνωρίσουν από κοντά τη μοναστική πολιτεία. Επισκέφθηκαν και την Ρώμη. Εκεί όμως πέθανε ο Ιωάννης και ο Σωφρόνιος με πόνο ψυχής και συγκίνηση μεγάλη τον μετέφερε στα Ιεροσόλυμα και τον ενταφίασε στην Ιερά Μονή του.

    Μόνος πλέον ο Σωφρόνιος επανέρχεται στην Αλεξάνδρεια, δια να συνεχίσει την μαθητεία του στην πολιτεία των μοναχών. Εδώ όμως προσβάλλεται από σοβαρή ασθένεια των οφθαλμών του η οποία εφαίνετο ανίατος. Αλλ’ ο Θεός, ο μέγας και παντοδύναμος ιατρός, μετά την προσωρινή δοκιμασία και την απαραίτητο ωφέλεια εκ της θλίψεως, του έδωσε θαυματουργικά τη θεραπεία.

    Για όλα αυτά, με τη μαθητεία του στις διάφορες Μονές πλησίον Αγίων μοναχών, με τη μελέτη θεολογικών και δογματικών θεμάτων, που απασχολούσαν την Εκκλησία, με την ασθένειά του, τον ετοίμασε ο Θεός δια τη μεγάλη επικείμενη πλέον διακονία του, να τεθεί επί τη λυχνία και να φωτίσει ως λύχνος ορθοδόξου φρονήματος.

    Την εποχή αυτή (634 μ.Χ.) πέθανε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μόδεστος και δια την χηρεύουσα θέση εξελέγη ως κατάλληλος και άξιος των περιστάσεων ο Σωφρόνιος. Εδόθη τότε με όλες του τις δυνάμεις ο ευσυνείδητος Πατριάρχης εις το Έργον της διαποιμάνσεως των Χριστιανών. Κηρύττει, κατηχεί, διδάσκει, υπηρετεί τους Χριστιανούς ως δούλος και υπηρέτης. Συγχρόνως γράφει βίους Αγίων, δια να εγκωμιάσει Αγίους, Ομολογητές και μάρτυρες δια να παρακινήσει τους Χριστιανούς προς μίμηση της οσίας ζωής των, του έργου της αγάπης και της θυσίας των. Ο Σωφρόνιος όμως είναι και υμνογράφος. Γράφει ύμνους Εκκλησιαστικούς δια να βοηθήσει τους Χριστιανούς τόσο στη κατανόηση του ορθοδόξου δόγματος, όσο και στη λατρεία του Θεού. Θαυμάσια είναι η γνωστή ευχή των Θεοφανίων, η οποία αναγιγνώσκεται επί τη καθαγιάσει των υδάτων, «Τριάς υπερούσιε, υπεράγαθε …..», μέσα στην οποία φαίνεται όχι μόνο το ποιητικό τάλαντο του Πατριάρχου αλλά και η θεολογική του κατάρτιση και έξαρση.

    Ο Σωφρόνιος από απόψεως εκκλησιαστικής βρέθηκε σε δύσκολη κατάσταση επειδή υπήρχαν ακόμα κατάλοιπα της αιρέσεως των Μονοθελητών, η οποία ταλαιπώρησε την Εκκλησία επί πολλές δεκαετίες. Με ειδικούς τότε λόγους και πραγματείες, με επιχειρήματα από την Αγία Γραφή και από τα έργα των Πατέρων και της δικής του πλούσιας γνώσης πολέμησε ο Πατριάρχης την ύπουλο αίρεση με δύναμη και αποφασιστικότητα. Κάλεσε τοπική σύνοδο η οποία καταδί κασε τους αιρετικούς.

    Ο αγώνας όμως του Πατριάρχου δεν ήταν μόνο εσωτερικός και εκκλησιαστικός. Ήταν και εθνικός. Την εποχή εκείνη ο Χαλίφης των Αράβων Ομάρ πολιόρκησε τα Ιεροσόλυμα για να τα καταλάβει. Ο Σωφρόνιος ως Πατριάρχης της Αγίας Πόλεως, υπεύθυνος και προστάτης των Ιερών Προσκυνημάτων, μπροστά στον κίνδυνο να κυριευθούν και να βεβηλωθούν τα ιερά και όσια, αγωνίσθηκε και ως στρατιώτης. Οργάνωσε την άμυνα της πόλεως και έλαβε όλα τα δυνατά μέτρα ασφαλείας. Δυστυχώς όμως τελικά δεν επέτυχε. Ο Πάνσοφος Κύριος διαφορετικά έκρινε. Μετά από πολιορκία δύο ετών αναγκάστηκε ο Πατριάρχης να παραδώσει την πόλη εις τους Άραβες και τον Ομάρ. Το ευχάριστο όμως είναι ότι, χάρις στη προσωπικότητα και το κύρος του, ο Σωφρόνιος επέτυχε όρους ευνοϊκούς. Τα ιερά και πάνσεπτα Προσκυνήματα των Χριστιανών όχι μόνο δεν βεβηλώθηκαν από τους μωαμεθανούς κατακτητές, αλλά παραδόθηκαν στους Ορθόδοξους και σ’ αυτούς ανετέθη όλη η επιμέλεια και φροντίδα. Στον τομέα αυτό πρόσφερε ο αγωνιζόμενος Πατριάρχης ανεκτίμητες υπηρεσίες.

    Οι αγώνες αυτοί τον ταλαιπώρησαν. Κυρίως τον στενοχώρησε η κατάληψη της Αγίας Σιών. Έτσι ένα χρόνο μετά την παράδοση της Πόλης εξαντλημένος και πονεμένος, παρέδωσε την μακαρία ψυχή του στον Αρχιποιμένα Κύριο το έτος 638 μ.Χ. σε ηλικία μόλις 58 ετών.

    Έτσι ετοιμάζει και έτσι χρησιμοποιεί ο Θεός τους ανθρώπους του στις κρίσιμες στιγμές. Αυτό και εμείς σήμερα να παρακαλούμε να παρουσιάζει στην Εκκλησία και το Έθνος μας άνδρες εμπνευσμένους, άξιους των περιστάσεων, φώτα αληθινά, πνευματοκινήτους μαχητές, αγωνιστές και νικητές.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023 Β΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΧΙΑΛΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

Με θρησκευτική ευλάβεια και μέσα σε κλίμα πνευματικής κατάνυξης πολλοί πιστοί συμμετείχαν στην Ακολουθία των Β’ Χαιρετισμών προς την Κυρία Θεοτόκο στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Αγχιάλου Θεσσαλονίκης.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023 ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΧΙΑΛΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

 Η σύσταση του ιερού αυτού Μυστηρίου στηρίζεται στην εξουσία πού έδωσε ο Χριστός στους Μαθητές Του, «...ώστε (μ' αυτήν την εξουσία) θεραπεύειν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» (Ματθ. ι', 1). και οι Απόστολοι πιστοί εκτελεστές των εντολών του Κυρίου επέστρεφαν από τις περιοδείες τους και με ενθουσιασμό ομολογούσαν: "Κύριε και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματι σου» (Λουκ. ι', 17). Γι' αυτό και ο Ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει ότι οι Απόστολοι «...ήλειφον ελαίω πολλούς αρρώστους και εθεράπευον» (Μαρκ. στ', 13).

    Αυτή η θεραπευτική τακτική τηρήθηκε και μετά την Πεντηκοστή από τους Αποστόλους και τους διαδόχους τους και είναι προνόμιο που χορηγήθηκε από το Χριστό στην Εκκλησία Του. Αυτό το προνόμιο καθιερώνει πρακτικά αργότερα (μεταξύ 55 – 60 μ.Χ.) ο Απόστολος Ιάκωβος, ο Αδελφόθεος, στην επιστολή του λέγοντας χαρακτηριστικά: «Εάν κάποιος είναι άρρωστος, να προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας να προσευχηθούν γι' αυτόν και να τον αλείψουν με λάδι, επικαλούμενοι το όνομα του Κυρίου και η προσευχή που γίνεται με πίστη θα σώσει τον άρρωστο» (Ίακ. ε', 13-15).

Τα αισθητά σημεία του Μυστηρίου

Τα σημεία αυτά είναι τρία:

(1) Το καθαρό «ελαιον».

(2) Ή επάλειψη των μελών του σώματος (κεφαλής -χειρών) και

(3) Ή ευχή του Ιερέα: «Πάτερ Άγιε, ιατρέ των ψυχών και των σωμάτων... ίασαι τον δούλον Σου... εκ της περιεχούσης αυτόν σωματικής και ψυχικής ασθενείας και ζωοποίησον αυτόν δια της χάριτος του Χριστού Σου...».

Α΄ Κυριακή των Νηστειών - της Ορθοδοξίας

    Η αγία αυτή ημέρα είναι ξεχωριστή, διότι παρά το κατανυκτικό κλίμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, εορτάζει λαμπρά η Ορθοδοξία μας, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Ποιούμε ανάμνηση του κορυφαίου γεγονότος της εκκλησιαστικής μας ιστορίας, της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων, το οποίο συνέβη το 843 μ.Χ. στο Βυζάντιο, χάρις στην αποφασιστική συμβολή της βασιλίσσης και μετέπειτα αγίας Θεοδώρας, συζύγου του αυτοκράτορα Θεοφίλου (840 - 843 μ.Χ.).

    Αναφερόμαστε στη μεγάλη εικονομαχική έριδα, η οποία συντάραξε κυριολεκτικά την Εκκλησία μας για περισσότερα από εκατό χρόνια.

    Το 726 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Λέων ο Γ' ο Ίσαυρος (717 - 741 μ.Χ.) αποφάσισε να επιφέρει στο κράτος ριζικές μεταρρυθμίσεις. Μια από αυτές ήταν η απαγόρευση προσκύνησης των ιερών εικόνων, επειδή, παίρνοντας αφορμή από ορισμένα ακραία φαινόμενα εικονολατρίας, πίστευε πως η χριστιανική πίστη παρέκλινε στην ειδωλολατρία. Στην ουσία όμως εξέφραζε δικές του απόψεις, οι οποίες ήταν βαθύτατα επηρεασμένες από την ιουδαϊκή και ισλαμική πίστη.

    Η αναταραχή ήταν αφάνταστη. Η αυτοκρατορία χωρίστηκε σε δύο φοβερά αντιμαχόμενες ομάδες, τους εικονομάχους και τους εικονολάτρες. Οι διώξεις φοβερές. Μεγάλες πατερικές μορφές ανάλαβαν να υπερασπίσουν την ορθόδοξη πίστη.

    Στα 787 μ.Χ. συγκλήθηκε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος, η οποία διατύπωσε με ακρίβεια την οφειλόμενη τιμή στις ιερές εικόνες. Σε αυτή επίσης διευκρινίστηκαν και άλλα δυσνόητα σημεία της χριστιανικής πίστεως, έτσι ώστε να έχουμε πλήρη αποκρυστάλλωση του ορθοδόξου δόγματος και να ομιλούμε για θρίαμβο της Ορθοδοξίας μας.

    Η εικόνα στην Ορθοδοξία μας δεν αποτελεί αντικείμενο λατρείας, αλλά λειτουργεί αποκλειστικά ως μέσον τιμής του εικονιζόμενου προσώπου. Ακόμα και ο Χριστός μπορεί να εικονισθεί, διότι έγινε άνθρωπος. Μάλιστα όποιος αρνείται τον εικονισμό του Χριστού αρνείται ουσιαστικά την ανθρώπινη φύση Του! Οι μεγάλοι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, που αναδείχθηκαν μέσα από τη λαίλαπα της εικονομαχίας, διατύπωσαν το ορθόδοξο δόγμα με προσοχή και ευλάβεια.

    Η προσκύνηση της ιερής εικόνας του Χριστού και των άλλων ιερών προσώπων του Χριστιανισμού δεν είναι ειδωλολατρία, όπως κατηγορούνταν από τους εικονομάχους, διότι η τιμή δεν απευθύνεται στην ύλη, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο, καθότι «η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» (Μ. Βασίλειος P . G . 32,149) και «Προσκυνούμεν δε ταις εικόσιν ου τη ύλη προσφέροντες την προσκύνησιν, αλλά δι΄ αυτών τοις εν αυταίς εικονιζομένοις» (Ιωάννης ο Δαμασκηνός P . G .94 1356). Η ευλογία και η χάρη που λαμβάνει ο πιστός από την προσκύνηση των ιερών εικόνων δίνεται από το ζωντανό ιερό πρόσωπο και όχι από την ύλη της εικόνας.

    Η εικόνα έχει τεράστια ποιμαντική χρησιμότητα. Μια εικόνα, σύμφωνα με γλωσσική έκφραση, αξίζει περισσότερο από χίλιες λέξεις. Αυτό σημαίνει ότι μέσω της εκκλησιαστικής εικονογραφίας οι πιστοί βοηθούνται να αναχθούν στις υψηλές πνευματικές θεωρίες και στο θείον.

    Βεβαίως η ηρεμία δεν αποκαταστάθηκε, διότι εξακολουθούσαν να βασιλεύουν εικονομάχοι αυτοκράτορες.

    Στα 843 η ευσεβής αυτοκράτειρα Θεοδώρα, επίτροπος του ανήλικου γιου της Μιχαήλ του Γ΄, έθεσε τέρμα στην εικονομαχική έριδα και συνετέλεσε στο θρίαμβο της Ορθοδοξίας.

    Οι Πατέρες όρισαν να εορτάζεται ο θρίαμβος του ορθοδόξου δόγματος την πρώτη Κυριακή των Νηστειών για να δείξει στους πιστούς πως ο πνευματικός μας αγώνας θα πρέπει να συνδυάζεται με την ορθή πίστη για να είναι πραγματικά αποτελεσματικός.

    Νηστεία και ασκητική ζωή έχουν και άλλες αιρέσεις ή θρησκείες και μάλιστα με πολύ αυστηρότερους κανόνες άσκησης. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να σωθούν και να ενωθούν με το Θεό.

    Η σωτηρία είναι συνώνυμη με την αλήθεια, αντίθετα η πλάνη και το ψεύδος οδηγούν σε αδιέξοδα και εν τέλει στην απώλεια.