Τέταρτοι χαιρετισμοί πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο 12 Ἀπριλίου 2024 στήν ἐνορία Ἁγίου Γεωργίου Ἀγχιάλου Θεσσαλονίκης

    «Ρῦσαι ἡμᾶς πειρασμοῦ, βαρ­βα­ρικῆς ἁλώσεως καί πάσης ἄλλης πληγῆς, διά πλῆθος, Κόρη, παρα­πτώ­σεων, ἐπιούσης βροτοῖς ἁμαρ­τάνουσιν».

    Αἰῶνες τώρα, ἀπό τήν ἡ­μέ­­ρα κα­τά τήν ὁποία οἱ κάτοικοι τῆς βα­σιλίδος τῶν πόλεων, ὄρθιοι ἐνώ­πιον τῆς θαυματουργοῦ εἰκό­νος τῆς Θεομήτορος πού εἶχαν λι­τα­νεύσει στά τείχη τῆς Κωνστα­ντι­­νου­πόλεως, ἱκετεύοντάς την νά λυ­τρώσει ἀπό τούς ἐχθρούς τήν πόλη καί τήν αὐτοκρατορία, ἀνέ­πε­μπαν «τῇ Ὑπερ­μάχῳ τά νικη­τή­ρια» καί τήν εὐχαριστοῦσαν γιά τή θαυμαστή σωτηρία πού τούς δώ­ρησε, ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος, οἱ Χαι­ρετισμοί τῆς Παναγίας μας, ἐπανα­λαμ­βά­νονται κάθε Πα­ρα­σκευή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακο­στῆς καί μᾶς συγκινοῦν ὅλους βαθύτατα.

    Μᾶς συγκινοῦν ὄχι μό­νο γιατί τά «χαῖρε» καί τά ὑπέροχα ἐγκώ­μιά του πρός τήν Παναγία μητέρα μας ἐκφράζουν μέ τρόπο ἀνυπέρ­βλητο τά αἰ­σθή­ματα τῶν καρδιῶν μας, ἀλλά καί γιατί διατυπώνουν μέ μο­­ναδική ἀκρί­βεια ὅλα ὅσα ὁ κα­θέ­νας ἀπό μᾶς θέλει νά πεῖ καί νά ζητή­σει ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτό­κο.

    Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τόν κα­νόνα τοῦ Ἀκαθίστου, πού ψά­λου­με κάθε Παρασκευή πρίν ἀπό τούς Χαιρετισμούς. Ὁ ἱερός ὑμνο­γρά­φος, ὁ ἅγιος Ἰωσήφ, γνωρίζει ἀπό προσωπική ἐμπει­ρία τά βάθη τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς. Γνωρίζει τίς δυσκολίες καί τά ἐμπόδια πού ἀντιμετωπίζει ὁ κάθε ἄνθρωπος στήν ἐπίγεια πο­ρεία του, γνωρίζει τίς ταλαιπωρίες πού ὑφίσταται, γιατί τίς ἔζησε καί τίς ἀντιμετώ­πι­σε καί ὁ ἴδιος στίς πολυάριθμες περιπέτειες τῆς ζωῆς του.

    «Ρῦσαι ἡμᾶς πειρασμοῦ, βαρβα­ρι­κῆς ἁλώσεως καί πάσης ἄλλης πλη­γῆς, διά πλῆθος, Κόρη, παρα­πτώ­σεων, ἐπιούσης βροτοῖς ἁμαρ­τάνουσιν».

    Γλύτωσέ μας, λέγει, Κόρη, ἀπό τόν πειρασμό μιᾶς ἁλώσεως ἀπό βαρ­­βά­ρους ἀλλά καί ἀπό κάθε ἄλ­λη πλη­γή, ἡ ὁποία ἀπειλεῖ τούς ἀν­θρώ­πους ἐξαιτίας τοῦ πλή­θους τῶν παραπτωμάτων τους.

    Ἡ σχέση τῆς ἁμαρτίας μέ τίς δο­κι­μασίες καί τίς συμφορές πού πλήττουν τούς ἀνθρώπους εἶναι ἕνα θέμα πού ἐπα­νέρ­­χεται συχνά, ἀλλά καί συχνά παρεξηγεῖται. Για­τί δέν εἶναι ὁ Θε­ός πού τιμωρεῖ τόν ἄνθρωπο γιά τίς ἁμαρτίες του, ὅπως κάποιοι νομίζουν, ἀλλά εἶ­ναι οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου πού τόν κάνουν νά ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεό καί τήν χάρη του. Εἶναι ἐκεῖνες πού κά­νουν τόν Θεό νά ἀποστρέφει τό πρόσωπό του ἀπό αὐτές καί ἀπό τόν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος τίς διαπράττει. Καί, ὅπως λέ­γει ὁ προφητάναξ καί ψαλμω­δός Δα­βίδ πρός τόν Θεό, «ἀπο­στρέψα­ν­τός σου τό πρόσωπον ταραχθήσο­νται» τά σύμπαντα.

    Σέ αὐτό ὅμως ἀκριβῶς τό σημεῖο ἔγκειται καί ὁ ρόλος καί ἡ συμ­βολή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτό­κου. Ὅταν ἐμεῖς, δηλαδή, μέ τήν πα­ρα­κοή μας στό θέ­λη­μα τοῦ Θεοῦ καί τίς ἁμαρτίες μας ἀπομακρυνό­με­θα ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν προ­στα­σία τοῦ Θεοῦ, ὅταν μέ τίς λαν­θασμέ­νες ἐπιλογές μας, μέ τά πά­θη καί τίς κακίες μας ἀναγκά­ζου­με τόν Θεό νά ἀποστρέψει τό πρό­σωπό του, τότε εἴμεθα ἐκτε­θει­μένοι σέ ὅλους τούς κινδύνους καί σέ ὅλες τίς ἀπειλές, πού συχνά μη­χα­νεύ­εται ὁ διάβολος γιά νά καυ­χη­θεῖ στή συνέχεια λέγοντας ὅτι «ἴσχυ­σα πρός αὐτόν». Τόν νί­κησα, τόν ἐξουθένωσα, τόν συνέ­τρι­ψα.

    Καί ὁ ρόλος της Παναγίας μας εἶ­ναι ὁ ρόλος τῆς μητέρας καί τῆς με­­­σίτριας. Ὡς στοργική μητέρα με­σιτεύει στόν Θεό γιά χάρη μας· τόν παρακαλεῖ νά μήν μᾶς ἀφήσει μό­νους καί νά μήν μᾶς στερήσει τή χά­ρη του, ἔστω καί ἄν ἐμεῖς εἴ­με­θα ἐκεῖνοι πού ἀπομακρυνθή­κα­με ἀπό αὐτόν. Παρακαλεῖ τόν Θεό νά μήν ἐπιτρέψει νά δοκιμα­σθοῦ­με καί νά καταστραφοῦμε γιά νά κα­ταλάβουμε τό σφάλμα μας καί νά μετανοήσουμε, ἀλλά νά μᾶς δεί­ξει τό ἔλεός του καί τήν εὐ­σπλαγ­χνία του. Παρακαλεῖ τόν Θεό νά μᾶς λυ­­πηθεῖ καί νά ἀποσοβή­σει τόν κίν­δυ­νο πού μᾶς ἀπειλεῖ ἐξαιτίας τῆς δικῆς μας ἀπερι­σκε­ψίας καί ἀπο­μακρύνσεως ἀπό τή θεία χάρη του.

    Βέβαια οἱ πρεσβεῖες καί ἡ με­σι­τεία τῆς Παναγίας μας δέν μᾶς ἀπαλ­λάσσουν ἀπό τήν προσπάθεια καί τόν ἀγώνα πού πρέπει καί ἐμεῖς νά κά­νου­με γιά νά μένουμε κοντά στόν Χριστό, ἀπό τόν ἀγώνα μας κατά τῆς ἁμαρτίας ἡ ὁποία μᾶς ἀπο­μα­κρύνει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν προστασία του.

    Ἀντίθετα μάλιστα, θά πρέπει μέ κάθε τρόπο νά ἐπι­διώ­κουμε ἡ ζωή μας νά εἶναι τέ­τοια, ὥστε νά μήν ἀπομακρυνό­μα­στε ἀπό κοντά του, νά μήν ἀπομα­κρυ­νό­μαστε μέ τίς ἐπιλογές μας ἀπό τήν πίστη μας καί ἀπό τήν Ἐκ­κλησία μας. Γιατί, ὅταν ἐμεῖς ἀγωνιζό­μαστε νά μένουμε κοντά στόν Χριστό, τότε καί ἡ Παναγία μας μεσιτεύει πολύ πε­ρισ­σότερο γιά χάρη μας στόν Υἱό της καί δέ­χε­ται μέ χαρά τήν ἱκεσία πού τῆς ἀπευθύνουμε μαζί μέ τόν ἱερό ὑμνογράφο: «Ρῦσαι ἡμᾶς πει­ρα­­σμοῦ, βαρ­βαρι­κῆς ἁλώ­σεως καί πάσης ἄλ­λης πλη­γῆς, διά πλήθους, Κόρη, πα­­ρα­πτώσεων ἐπι­ούσης βρο­­τοῖς ἁ­μαρ­τάνουσιν».

    Αὐτή τή δέηση τῆς ἀπευθύναμε καί ἐμεῖς ἀπόψε.

     Εὔχομαι ἀπό καρ­δίας ἡ Παναγία μας, πού δέχεται μέ ἰδιαίτερη χαρά καί ἀγάπη τούς ὕμνους ἀπό τά χείλη μας, νά μᾶς προστα­τεύει ὅλους καί νά μᾶς διαφυλάσσει πά­ντοτε ἀπό κά­θε κακό, ἀπό κάθε κίνδυνο καί ἀπό κάθε ἀνάγκη.