Φωτογραφίες από τη δοξολογία, την επιμνημόσυνη δέηση και την παρέλαση των μαθητών του νηπιαγωγείου και του Δημοτικού Σχολείου Αγχιάλου Θεσσαλονίκης 28 Οκτωβρίου 2023.

Ομιλία και Φωτογραφίες από τη δοξολογία, την επιμνημόσυνη δέηση και την παρέλαση των μαθητών του νηπιαγωγείου και του Δημοτικού Σχολείου Αγχιάλου Θεσσαλονίκης 22 Οκτωβρίου 2023.

ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ

    Αιδεσιμότατε

    κ. Πρόεδρε της Κοινότητας

    Αγαπητοί γονείς και κηδεμόνες

    Αξιοσέβαστοι εκκλησιαζόμενοι

    Αγαπητά μας παιδιά

  Ρίγη συγκίνησης, εθνικής ανάτασης, υπερηφάνειας αλλά και βαθύτατη αίσθηση χρέους πλημμυρίζουν τις καρδιές μας σήμερα, αποδίδοντας φόρο τιμής στους ήρωες του Μακεδονικού αγώνα.

    Μια ιδιαίτερα σημαντική ιστορική επέτειος …καθώς η μικρή τότε Ελλάδα με τα ηρωικά κατορθώματα της επανάστασης του 1821 είχε μόλις βγει νικήτρια μέσα από τις μάχες των δύο Βαλκανικών Πολέμων και είχε σχεδόν διπλασιάσει την έκταση και τον πληθυσμό της, επιτυγχάνοντας σημαντικό μέρος της γεωγραφικής και εθνικής ολοκλήρωσής της.

    Η Ελλάδα είχε βγει νικήτρια, παρέμειναν όμως περιοχές αλύτρωτες.

    Ανάμεσά τους και η Μακεδονία, η ένδοξη γη που, πολλά χρόνια πριν, είχε γεννήσει το Μέγα Αλέξανδρο. Δυστυχώς η Μακεδονία δεν απελευθερώθηκε με την επανάσταση του 1821, όχι γιατί δεν αγωνίστηκαν οι κάτοικοι της, ίσα ίσα που οι αγώνες και οι θυσίες τους έμειναν στην ιστορία…..κι όχι μόνο το 1821. Έγιναν κι άλλες προσπάθειες, το 1854 και το 1878. Παρά τους αγώνες όμως αυτούς η Μακεδονία παρέμενε υπόδουλη.

    Οι υποδουλωμένοι Έλληνες της Μακεδονίας δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τις καταπιέσεις των κυρίαρχων Τούρκων, μα και τους Βουλγάρους, που τότε είχαν ένα και μοναδικό σκοπό. Την προσάρτηση της Μακεδονίας στο βουλγαρικό κράτος. Τι έκαναν οι Βούλγαροι; Έστελναν στη Μακεδονία τους φοβερούς κομιτατζήδες, οι οποίοι τρομοκρατούσαν τα ελληνικά χωριά πιέζοντας τους κατοίκους τους να δηλώσουν ότι είναι Βούλγαροι.

    Αυτοί που μαρτύρησαν περισσότερο ήταν οι παπάδες που τους πίεζαν να τελούν τη λειτουργία στα βουλγαρικά και οι δάσκαλοι και οι δασκάλες που όταν δίδασκαν την ελληνική γλώσσα γνώριζαν την εκδίκηση των κομιτατζήδων. Πάντα ο παπάς και ο δάσκαλος ήταν στο στόχο του εχθρού. Γιατί η θρησκεία και η παιδεία αποτελούν τα ακλόνητα θεμέλια της πατρίδας. Όταν αυτά εκλείψουν όλα σωριάζονται σαν χάρτινος πύργος. Εκατοντάδες οι νεκροί ιερείς και δάσκαλοι τα χρόνια εκείνα.

    Τώρα θα αναρωτηθεί κάποιος και το ελληνικό κράτος τι έκανε; Δεν ήθελε να βοηθήσει τους σκλαβωμένους Μακεδόνες; Δυστυχώς εκείνη την εποχή η Ελλάδα βρισκόταν σε άσχημη οικονομική και στρατιωτική κατάσταση. Μόλις είχε τελειώσει ένας άτυχος πόλεμος (του 1897) και κανείς στην ελληνική κυβέρνηση δεν τολμούσε έστω και να μιλήσει για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.

    Όμως το θαύμα έγινε. Όχι από την κυβέρνηση μα από τον απλό λαό της Μακεδονίας ξεκίνησαν τα πρώτα ανταρτικά σώματα. Πρωτοπόροι στον Αγώνα στάθηκαν ο Ίων Δραγούμης που υπηρετούσε εδώ στη Μακεδονία ως διπλωμάτης, και ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης. Ήταν αυτοί που συγκρότησαν τα πρώτα ανταρτικά σώματα ενόπλων, με αρχηγούς τον καπετάν Κώττα, τον καπετάν Άγρα και το Βαγγέλη Στρεμπενιώτη.

    Και τότε έγινε ένα δεύτερο θαύμα. Αξιωματικοί, στρατιώτες και απλοί πολίτες από όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, ακόμα κι από την Κρήτη που ήταν κι αυτή σκλαβωμένη, άρχισαν να περνούν κρυφά στη Μακεδονία και να πολεμούν με τους Βουλγάρους δίνοντας έτσι κουράγιο στους σκλαβωμένους Έλληνες της Μακεδονίας.

    Ένας απ’ αυτούς τους Έλληνες ήταν και ο Παύλος Μελάς, ανθυπολοχαγός του ελληνικού στρατού, νεότατος, 24 χρονών, παντρεμένος με δυο παιδιά, από πλούσια οικογένεια. Δεν άντεξε άλλο η συνείδησή του, πέταξε τη στολή του, γιατί άμα τον έπιαναν οι Τούρκοι με στολή θα είχε μεγάλο πρόβλημα η ελληνική κυβέρνηση και μ’ ένα τουφέκι στο χέρι και λίγα παλικάρια να τον συντροφεύουν πέρασε κρυφά τα ελληνικά σύνορα -που τότε ήταν στη Θεσσαλία - και μπήκε στο έδαφος της βασανισμένης Μακεδονίας. Απ’ όπου περνούσε, σ’ όποιο ελληνικό χωριό βρισκόταν έδινε κουράγιο στους ντόπιους κατοίκους, αντιμετωπί--ζοντας με θάρρος και αυταπάρνηση τους βουλγά-ρους επιδρομείς.

    Γρήγορα η φήμη του εξαπλώθηκε σ’ όλη τη Μακεδονία. Όμως δεν τον ήξεραν ως Παύλο Μελά. Το ψευδώνυμό του ήταν καπετάν Μίκης Ζέζας. Απ’ το όνομα των δύο παιδιών του, του Μίκη και της Ζέζας. Έπρεπε να κρύψει το πραγματικό του όνομα για να μη καταλάβουν οι Τούρκοι ότι Έλληνες περνούν τα σύνορα και βοηθούν τους Μακεδόνες αδελφούς τους.

    Οι Βούλγαροι πρώτη φορά συναντούσαν τόση αντίσταση από τους Έλληνες. Μη μπορώντας όμως να σκοτώσουν οι ίδιοι τον Παύλο Μελά του έστησαν ενέδρα στο χωριό Στάτιστα κι εκεί ειδοποίησαν τον ισχυρό τουρκικό στρατό να τον πιάσει. Στη μάχη που ακολούθησε μια σφαίρα χτύπησε στη μέση τον Παύλο Μελά που λίγες ώρες αργότερα ξεψύχησε. Ήταν 13 Οκτωβρίου του 1904. Ο Παύλος Μελάς ήταν νεκρός…

    Όμως ένα ακόμα θαύμα συνέβει. Ο θάνατός του, αντί να αποθαρρύνει τους Έλληνες, αντί να τους φοβίσει, αντί να τους κάνει να χάσουν το κουράγιο τους, έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα. Συγκίνησε και ενίσχυσε κύμα εθελοντισμού στον αγώνα. Από κάθε μεριά της Ελλάδας άρχισαν να καταφτάνουν μακεδονομάχοι, έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, έτοιμοι να πολεμήσουν τους Βουλγάρους και τους Τούρκους, έχοντας ως παράδειγμα τον αθάνατο ήρωα… τον Παύλο Μελά…

    Τελικά ο Μακεδονικός Αγώνας που κράτησε από το 1904 ως το 1908 δεν απελευθέρωσε τη Μακεδονία. Κράτησε όμως τη φλόγα της ελευθερίας άσβεστη στα δύσκολα εκείνα χρόνια.

    Τέσσερα χρόνια αργότερα με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 – 1913 και κάτω από την καθοδήγηση του Ελευθερίου Βενιζέλου η Μακεδονία και η Ήπειρος γίνονταν ελληνικές. Το όνειρο του Παύλου Μελά γινόταν επιτέλους πραγματικότητα. Η ελληνική σημαία κυμάτιζε στον Λευκό Πύργο.

    Η ιδεολογική πλευρά του Μακεδονικού Αγώνα δεν έχει λήξει οριστικά. Μπορεί οι παλιοί αντίπαλοι να έχουν από χρόνια υποχωρήσει κάποιοι νεότεροι, όμως, βρήκαν την ευκαιρία να αναπτύξουν νέες διεκδικήσεις. Προσπαθούν να αφαιρέσουν από την Ελλάδα και τους Έλληνες τα αυταπόδεικτα ιστορικά δικαιώματά τους πάνω στο όνομα της Μακεδονίας, και να τα υιοθετήσουν ως δικά τους. Οι μαρτυρίες όμως του Ηροδότου, του Στράβωνα, τα ευρήματα της Βεργίνας, και τα διάσπαρτα βυζαντινά μνημεία βοούν για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

    Σήμερα πια, στα ελληνικά σχολεία και ειδικά εδώ στη Μακεδονία όπου βρίσκεται και το δικό μας, εμείς οι δάσκαλοί καλούμαστε να λάβουμε δράση για άλλη μια φορά. Να εξηγήσουμε στους μαθητές μας, τους λόγους και τις αιτίες για τη συνέχιση, ενός νέου ιδεολογικού Μακεδονικού Αγώνα. Ο ηρωισμός των Μακεδονομάχων μας ας αποτελέσει αφορμή διδαχής για τις επόμενες γενιές! Σήμερα το παρελθόν δε σκιάζει τις σχέσεις μας. «Συγχωρούμε, αλλά δεν ξεχνούμε. Λαοί που ξέχασαν την ιστορία τους, γράφει ο Τσόρτσιλ στα απομνημονεύματά του, αναγκάστηκαν να την ξαναζήσουν.

    Και κλείνω με τους βαθυστόχαστους στίχους του Παλαμά: «Όταν κάποια στιγμή κριτές μας δικάσουν και θα ρωτήσουν: «Εσείς, τι κάνατε για την ελευθερία της Μακεδονίας; Μακάρι τότε, όλοι μας, να μπορούμε με παρρησία να πούμε ό,τι είπε χρόνια πριν, τέτοιο καιρό στη Στάτιστα της Καστοριάς, ο Παύλος Μελάς ξεψυχώντας: «Το καθήκον μας……. κάναμε για τη Μακεδονία».

    Νά ‘βρουν έτσι δικαίωση, οι αγώνες και οι θυσίες των Μακεδονομάχων μας.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ- ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!!

Σας ευχαριστώ!

 

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2023. Η Μετάσταση του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου στον εορτάζοντα Ιερό Ναό του χωριού Μιαμούς Ηρακλείου Κρήτης.

    Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γεννήθηκε στην Γαλιλαία. Ο πατέρας του ονομαζόταν Ζεβεδαίος και η μητέρα του Σαλώμη. Η οικογένεια του ήταν φτωχή. Τόσο ο ίδιος όσο και ο αδερφός του Ιάκωβος δεν μορφώθηκαν, αφού από μικρή ηλικία βοηθούσαν τον πατέρα τους να βγάλει τα προς το ζην, ψαρεύοντας.

    Όταν ο Ιησούς κάλεσε τον Άγιο Ιωάννη και τον αδερφό του Ιάκωβο να τον ακολουθήσουν, εκείνοι το έπραξαν χωρίς κανένα δισταγμό και από ψαράδες έγιναν μαθητές του Χριστού. Ο Άγιος Ιωάννης, μάλιστα, ήταν ο αγαπημένος μαθητής Του. Μην ξεχνάμε ότι αυτόν διάλεξε ο Ιησούς για προστάτη της Παναγίας. Ο Ιωάννης, μετά τη Σταύρωση, τιμώντας και κάνοντας πράξη την επιθυμία του Ιησού, οδήγησε την Παναγία στο σπίτι του και την φρόντισε μέχρι την Κοίμησή Της σαν να ήταν γιος της.

    Μέχρι την Κοίμηση της Παναγίας, ο Άγιος Ιωάννης κήρυττε το Λόγο του Θεού στην περιοχή των Ιεροσολύμων. Μετά την Κοίμησή Της, ταξίδεψε στη Μικρά Ασία και εκεί διέδωσε τη Χριστιανική Πίστη υπομένοντας διωγμούς, ξυλοδαρμούς και φυλακίσεις.

    Το 94 μ. Χ. εξορίστηκε στο νησί της Πάτμου. Εκεί συνάντησε για άλλη μια φορά δύσκολες συνθήκες, αφού όλοι οι κάτοικοι του νησιού ήταν ειδωλολάτρες. Με τη βοήθεια όμως του Θεού συνέχισε το αποστολικό του έργο και τελικά κατάφερε να βαπτίσει πολλούς Χριστιανούς.

    Το σημείο όπου γίνονταν οι βαπτίσεις αυτές ήταν στην παραλία. Στις μέρες μας το σημείο αυτό είναι περιφραγμένο και μπορούμε να το επισκεφθούμε αν βρεθούμε στο νησί της Πάτμου.

    Πάνω από τη Χώρα της Πάτμου δεσπόζει το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Στα μέσα περίπου του δρόμου που συνδέει τη Χώρα με το μοναστήρι βρίσκεται το «Σπήλαιο της Αποκάλυψης». Σε αυτό το σπήλαιο έλαβε ο Άγιος Ιωάννης από το Θεό την «Αποκάλυψη» μέσω οραμάτων που έβλεπε. Ότι είδε στα οράματα, αυτά τα έγραψε και μάλιστα στην Ελληνική γραφή.

    Σε βαθιά γεράματα, ο Άγιος Ιωάννης έφυγε από την Πάτμο και πήγε στην Έφεσο. Αφού επανήλθε πάλι στην Έφεσο ο επιστήθιος του Χριστού μαθητής, εκεί με τη βοήθεια του Θεού, έγραψε το «Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο». Για το λόγο αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος ονομάζεται και Ευαγγελιστής Ιωάννης. Εκεί πέρασε την υπόλοιπη ζωή του.

    Ήτο πενήντα εξ ετών όταν έφυγε από τα Ιεροσόλυμα για το κήρυγμα.

    Πέρασε εννέα χρόνια κηρύττοντας έως ότου εξορίσθηκε. Στην εξορία στην Πάτμο πέρασε δεκαπέντε χρόνια. Ύστερα δε από την εξορία έζησε άλλα εικοσιέξ χρόνια. Ώστε όλα τα έτη της ζωής του που πέρασε ήσαν εκατόν πέντε και επτά μήνες.

    Έτσι έζησε ο Απόστολος του Κυρίου και αγωνίσθηκε για την ευσέβεια μέχρις αίματος.

    Έκανε πάρα πολλά θαύματα και επέστρεψε αμέτρητα πλήθη απίστων από διάφορα έθνη στην πίστι του Χριστού. Πέρασε αρκετόν χρόνον της ζωής του στο σπίτι του Δόμνου, που ο ίδιος τον ανέστησε μαζί με τους επτά μαθητές του και τέλος έφυγε μαζί μ' αυτούς από το σπίτι.

    Αφού έφθασε σ' ένα τόπο στους μεν μαθητές του παρήγγειλε να καθίσουν εκεί, αυτός δε αφού προχώρησε μπροστά σε μικρή απόσταση, προσευχήθηκε. Ήταν δε ώρα πρωινή.

    Έπειτα, αφού επέστρεψε, πρόσταξε τους μαθητές του να σκάψουν τη γη σε σχήμα σταυρού, τόσο μόνον, όσο ήτο το μέτρον του σώματός του. Αφού ξαπλώθηκε λοιπόν μέσα σ' εκείνον το σκαμμένον τόπον, αποχαιρέτησε τους μαθητές του που έκλαιγαν πικρά και είπε: «Σύρετε το χώμα της γης που είναι μητέρα μου και με αυτό σκεπάστε με».

    Εκείνοι αφού τον ασπάσθηκαν και τον αποχαιρέτησαν, σκέπασαν το σώμα του μέχρι τα γόνατα. Έπειτα πάλι αφού τον ασπάσθηκαν τον σκέπασαν μέχρι το λαιμό. Και πάλι αφού για τρίτη φορά τον ασπάσθηκαν έβαλαν πάνω στο ιερό του πρόσωπο ένα μανδήλι και κλαίγοντας πικρά σκέπασαν όλο το σώμα του. Τότε ανέτειλε και ο ήλιος.

    Αφού έκλαψαν οι μαθηταί, γιατί έμειναν ορφανοί από το δάσκαλό τους, γύρισαν στην πόλη διηγούμενοι τα σχετικά με τον Απόστολο.

    Οι άλλοι αδελφοί όταν τα άκουσαν αυτά επήγαν στον τάφο και αφού έσκαψαν δεν βρήκαν τίποτε. Τότε λοιπόν επέστρεψαν κλαίγοντας θερμώς για τη στέρηση τέτοιου ποιμένος.

    Η μνήμη του εορτάζεται στις 26 Σεπτεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος β' .

Ἀπόστολε Χριστῷ τῷ Θεῷ ἠγαπημένε, ἐπιτάχυνον ρῦσαι λαόν ἀναπολόγητον· δέχεταί σε προσπίπτοντα, ὁ ἐπιπεσόντα τῷ στήθει καταδεξάμενος· ὅν ἱκέτευε Θεολόγε, καί ἐπίμονον νέφος ἐθνῶν διασκεδάσαι, αἰτούμενος ἡμῖν εἰρήνην καί τό μέγα ἔλεος.»

Παραμονή του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Φανουρίου 26 Αυγούστου 2023 στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Αγχιάλου Θεσσαλονίκης.

    Μεγαλομάρτυρας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας και από τους δημοφιλέστερους Αγίους. Η μνήμη του τιμάται στις 27 Αυγούστου και την ημέρα αυτή γιορτάζουν ο Φανούριος και Φανουρία. Με τον Άγιο Φανούριο συνδέεται ένα νηστίσιμο γλύκισμα, η φανουρόπιτα.

    Η Εκκλησία δεν γνωρίζει πού και πότε μαρτύρησε, γι’ αυτό και ήταν άγνωστος στους Συναξαριστές. Έγινε γνωστός από την τυχαία ανεύρεση της εικόνας του μεταξύ 1355 και 1369 στη Ρόδο. Κατά τη διάρκεια ανασκαφών στο νότιο μέρος των παλαιών τειχών της πόλης βρέθηκε αρχαίος χριστιανικός ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μία καλώς διατηρημένη, που απεικόνιζε ένα νεαρό στρατιωτικό, ο οποίος κρατούσε σταυρό και λαμπάδα αναμμένη, ενώ ολόγυρα της εικόνας ήταν ζωγραφισμένες δώδεκα παραστάσεις με τα μαρτύρια που υπόφερε ο Άγιος. Η εικόνα έφερε επιγραφή με τις λέξεις «Άγιος Φανούριος». Ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος Β' ο Διασπωρηνός (1355-1369) ανοικοδόμησε τον ναό του Αγίου, συνέταξε την ακολουθία του και καθιέρωσε την εορτή του στις 27 Αυγούστου.