Φωτογραφίες από τη δοξολογία, την επιμνημόσυνη δέηση και την παρέλαση των μαθητών του νηπιαγωγείου και του Δημοτικού Σχολείου Αγχιάλου Θεσσαλονίκης 28 Οκτωβρίου 2023.

Ομιλία και Φωτογραφίες από τη δοξολογία, την επιμνημόσυνη δέηση και την παρέλαση των μαθητών του νηπιαγωγείου και του Δημοτικού Σχολείου Αγχιάλου Θεσσαλονίκης 22 Οκτωβρίου 2023.

ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ

    Αιδεσιμότατε

    κ. Πρόεδρε της Κοινότητας

    Αγαπητοί γονείς και κηδεμόνες

    Αξιοσέβαστοι εκκλησιαζόμενοι

    Αγαπητά μας παιδιά

  Ρίγη συγκίνησης, εθνικής ανάτασης, υπερηφάνειας αλλά και βαθύτατη αίσθηση χρέους πλημμυρίζουν τις καρδιές μας σήμερα, αποδίδοντας φόρο τιμής στους ήρωες του Μακεδονικού αγώνα.

    Μια ιδιαίτερα σημαντική ιστορική επέτειος …καθώς η μικρή τότε Ελλάδα με τα ηρωικά κατορθώματα της επανάστασης του 1821 είχε μόλις βγει νικήτρια μέσα από τις μάχες των δύο Βαλκανικών Πολέμων και είχε σχεδόν διπλασιάσει την έκταση και τον πληθυσμό της, επιτυγχάνοντας σημαντικό μέρος της γεωγραφικής και εθνικής ολοκλήρωσής της.

    Η Ελλάδα είχε βγει νικήτρια, παρέμειναν όμως περιοχές αλύτρωτες.

    Ανάμεσά τους και η Μακεδονία, η ένδοξη γη που, πολλά χρόνια πριν, είχε γεννήσει το Μέγα Αλέξανδρο. Δυστυχώς η Μακεδονία δεν απελευθερώθηκε με την επανάσταση του 1821, όχι γιατί δεν αγωνίστηκαν οι κάτοικοι της, ίσα ίσα που οι αγώνες και οι θυσίες τους έμειναν στην ιστορία…..κι όχι μόνο το 1821. Έγιναν κι άλλες προσπάθειες, το 1854 και το 1878. Παρά τους αγώνες όμως αυτούς η Μακεδονία παρέμενε υπόδουλη.

    Οι υποδουλωμένοι Έλληνες της Μακεδονίας δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τις καταπιέσεις των κυρίαρχων Τούρκων, μα και τους Βουλγάρους, που τότε είχαν ένα και μοναδικό σκοπό. Την προσάρτηση της Μακεδονίας στο βουλγαρικό κράτος. Τι έκαναν οι Βούλγαροι; Έστελναν στη Μακεδονία τους φοβερούς κομιτατζήδες, οι οποίοι τρομοκρατούσαν τα ελληνικά χωριά πιέζοντας τους κατοίκους τους να δηλώσουν ότι είναι Βούλγαροι.

    Αυτοί που μαρτύρησαν περισσότερο ήταν οι παπάδες που τους πίεζαν να τελούν τη λειτουργία στα βουλγαρικά και οι δάσκαλοι και οι δασκάλες που όταν δίδασκαν την ελληνική γλώσσα γνώριζαν την εκδίκηση των κομιτατζήδων. Πάντα ο παπάς και ο δάσκαλος ήταν στο στόχο του εχθρού. Γιατί η θρησκεία και η παιδεία αποτελούν τα ακλόνητα θεμέλια της πατρίδας. Όταν αυτά εκλείψουν όλα σωριάζονται σαν χάρτινος πύργος. Εκατοντάδες οι νεκροί ιερείς και δάσκαλοι τα χρόνια εκείνα.

    Τώρα θα αναρωτηθεί κάποιος και το ελληνικό κράτος τι έκανε; Δεν ήθελε να βοηθήσει τους σκλαβωμένους Μακεδόνες; Δυστυχώς εκείνη την εποχή η Ελλάδα βρισκόταν σε άσχημη οικονομική και στρατιωτική κατάσταση. Μόλις είχε τελειώσει ένας άτυχος πόλεμος (του 1897) και κανείς στην ελληνική κυβέρνηση δεν τολμούσε έστω και να μιλήσει για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.

    Όμως το θαύμα έγινε. Όχι από την κυβέρνηση μα από τον απλό λαό της Μακεδονίας ξεκίνησαν τα πρώτα ανταρτικά σώματα. Πρωτοπόροι στον Αγώνα στάθηκαν ο Ίων Δραγούμης που υπηρετούσε εδώ στη Μακεδονία ως διπλωμάτης, και ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης. Ήταν αυτοί που συγκρότησαν τα πρώτα ανταρτικά σώματα ενόπλων, με αρχηγούς τον καπετάν Κώττα, τον καπετάν Άγρα και το Βαγγέλη Στρεμπενιώτη.

    Και τότε έγινε ένα δεύτερο θαύμα. Αξιωματικοί, στρατιώτες και απλοί πολίτες από όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, ακόμα κι από την Κρήτη που ήταν κι αυτή σκλαβωμένη, άρχισαν να περνούν κρυφά στη Μακεδονία και να πολεμούν με τους Βουλγάρους δίνοντας έτσι κουράγιο στους σκλαβωμένους Έλληνες της Μακεδονίας.

    Ένας απ’ αυτούς τους Έλληνες ήταν και ο Παύλος Μελάς, ανθυπολοχαγός του ελληνικού στρατού, νεότατος, 24 χρονών, παντρεμένος με δυο παιδιά, από πλούσια οικογένεια. Δεν άντεξε άλλο η συνείδησή του, πέταξε τη στολή του, γιατί άμα τον έπιαναν οι Τούρκοι με στολή θα είχε μεγάλο πρόβλημα η ελληνική κυβέρνηση και μ’ ένα τουφέκι στο χέρι και λίγα παλικάρια να τον συντροφεύουν πέρασε κρυφά τα ελληνικά σύνορα -που τότε ήταν στη Θεσσαλία - και μπήκε στο έδαφος της βασανισμένης Μακεδονίας. Απ’ όπου περνούσε, σ’ όποιο ελληνικό χωριό βρισκόταν έδινε κουράγιο στους ντόπιους κατοίκους, αντιμετωπί--ζοντας με θάρρος και αυταπάρνηση τους βουλγά-ρους επιδρομείς.

    Γρήγορα η φήμη του εξαπλώθηκε σ’ όλη τη Μακεδονία. Όμως δεν τον ήξεραν ως Παύλο Μελά. Το ψευδώνυμό του ήταν καπετάν Μίκης Ζέζας. Απ’ το όνομα των δύο παιδιών του, του Μίκη και της Ζέζας. Έπρεπε να κρύψει το πραγματικό του όνομα για να μη καταλάβουν οι Τούρκοι ότι Έλληνες περνούν τα σύνορα και βοηθούν τους Μακεδόνες αδελφούς τους.

    Οι Βούλγαροι πρώτη φορά συναντούσαν τόση αντίσταση από τους Έλληνες. Μη μπορώντας όμως να σκοτώσουν οι ίδιοι τον Παύλο Μελά του έστησαν ενέδρα στο χωριό Στάτιστα κι εκεί ειδοποίησαν τον ισχυρό τουρκικό στρατό να τον πιάσει. Στη μάχη που ακολούθησε μια σφαίρα χτύπησε στη μέση τον Παύλο Μελά που λίγες ώρες αργότερα ξεψύχησε. Ήταν 13 Οκτωβρίου του 1904. Ο Παύλος Μελάς ήταν νεκρός…

    Όμως ένα ακόμα θαύμα συνέβει. Ο θάνατός του, αντί να αποθαρρύνει τους Έλληνες, αντί να τους φοβίσει, αντί να τους κάνει να χάσουν το κουράγιο τους, έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα. Συγκίνησε και ενίσχυσε κύμα εθελοντισμού στον αγώνα. Από κάθε μεριά της Ελλάδας άρχισαν να καταφτάνουν μακεδονομάχοι, έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, έτοιμοι να πολεμήσουν τους Βουλγάρους και τους Τούρκους, έχοντας ως παράδειγμα τον αθάνατο ήρωα… τον Παύλο Μελά…

    Τελικά ο Μακεδονικός Αγώνας που κράτησε από το 1904 ως το 1908 δεν απελευθέρωσε τη Μακεδονία. Κράτησε όμως τη φλόγα της ελευθερίας άσβεστη στα δύσκολα εκείνα χρόνια.

    Τέσσερα χρόνια αργότερα με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 – 1913 και κάτω από την καθοδήγηση του Ελευθερίου Βενιζέλου η Μακεδονία και η Ήπειρος γίνονταν ελληνικές. Το όνειρο του Παύλου Μελά γινόταν επιτέλους πραγματικότητα. Η ελληνική σημαία κυμάτιζε στον Λευκό Πύργο.

    Η ιδεολογική πλευρά του Μακεδονικού Αγώνα δεν έχει λήξει οριστικά. Μπορεί οι παλιοί αντίπαλοι να έχουν από χρόνια υποχωρήσει κάποιοι νεότεροι, όμως, βρήκαν την ευκαιρία να αναπτύξουν νέες διεκδικήσεις. Προσπαθούν να αφαιρέσουν από την Ελλάδα και τους Έλληνες τα αυταπόδεικτα ιστορικά δικαιώματά τους πάνω στο όνομα της Μακεδονίας, και να τα υιοθετήσουν ως δικά τους. Οι μαρτυρίες όμως του Ηροδότου, του Στράβωνα, τα ευρήματα της Βεργίνας, και τα διάσπαρτα βυζαντινά μνημεία βοούν για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

    Σήμερα πια, στα ελληνικά σχολεία και ειδικά εδώ στη Μακεδονία όπου βρίσκεται και το δικό μας, εμείς οι δάσκαλοί καλούμαστε να λάβουμε δράση για άλλη μια φορά. Να εξηγήσουμε στους μαθητές μας, τους λόγους και τις αιτίες για τη συνέχιση, ενός νέου ιδεολογικού Μακεδονικού Αγώνα. Ο ηρωισμός των Μακεδονομάχων μας ας αποτελέσει αφορμή διδαχής για τις επόμενες γενιές! Σήμερα το παρελθόν δε σκιάζει τις σχέσεις μας. «Συγχωρούμε, αλλά δεν ξεχνούμε. Λαοί που ξέχασαν την ιστορία τους, γράφει ο Τσόρτσιλ στα απομνημονεύματά του, αναγκάστηκαν να την ξαναζήσουν.

    Και κλείνω με τους βαθυστόχαστους στίχους του Παλαμά: «Όταν κάποια στιγμή κριτές μας δικάσουν και θα ρωτήσουν: «Εσείς, τι κάνατε για την ελευθερία της Μακεδονίας; Μακάρι τότε, όλοι μας, να μπορούμε με παρρησία να πούμε ό,τι είπε χρόνια πριν, τέτοιο καιρό στη Στάτιστα της Καστοριάς, ο Παύλος Μελάς ξεψυχώντας: «Το καθήκον μας……. κάναμε για τη Μακεδονία».

    Νά ‘βρουν έτσι δικαίωση, οι αγώνες και οι θυσίες των Μακεδονομάχων μας.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ- ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!!

Σας ευχαριστώ!