Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

    Ο Ακάθιστος΄Υμνος, που δεν είναι άλλος από τους δημοφιλείς χαιρετισμούς στην Παναγία μας, είναι από τα πιο σπουδαία και σημαντικά κείμενα της Βυζαντινής υμνογραφίας. Και έχει σχέση όχι μόνο με την εκκλησία μας αλλά και με την εθνική πορεία του Ελληνισμού. Για πρώτη φορά εψάλη στο ναό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης για να εκφράσουν στην Υπεραγία Θεοτόκο οι Χριστιανοί την απέραντη ευγνωμοσύνη τους για τη σωτηρία της Πόλης από τους εχθρούς που την πολιορκούσαν.

    Ήταν 8 Αυγούστου του 626 μ.Χ. όταν η Βασιλεύουσα διέτρεξε μεγάλο κίνδυνο, ενώ ο Ηράκλειος πολεμούσε με τους Πέρσες στο εσωτερικό τους. Τότε πολιορκήθηκε η Πόλη και από τη στεριά και από τη θάλασσα από τους Αβάρους, ενώ τον ίδιο καιρό μια περσική στρατιά έφτανε στη Χαλκηδόνα. Ο Ηράκλειος εμπιστεύθηκε την άμυνα της Πόλης στον Πατριάρχη Σέργιο και τον Πρωθυπουργό Βώνο. Οι δύο αυτοί άξιοι αντικαταστάτες, εμψύχωσαν το λαό, που με τη βαθιά του πίστη στο Χριστό και την Παναγία, κατάφεραν όλοι μαζί να αποκρούσουν τις απανωτές επιθέσεις των εχθρών και με τη μεγάλη καταστροφή που προξένησε ο Βυζαντινός στόλος στα αβαροσλαβικά μονόξυλα, ανάγκασαν Αβάρους και Πέρσες να λύσουν την πολιορκία και να φύγουν άπρακτοι. Έτσι η Πόλη σώθηκε. Οι κάτοικοι πίστεψαν ότι η ίδια η Παναγία μπήκε επικεφαλής των υπερασπιστών της Πόλης (πολλοί μάλιστα την είδαν πάνω στα τείχη) και για να της δείξουν την ευγνωμοσύνη τους, έψαλαν τον ευχαριστήριο αυτό ύμνο όρθιοι που γι΄ αυτό και ονομάσθηκε Ακάθιστος.

    Ποιητής του έργου φέρεται ο τότε Πατριάρχης Σέργιος. Όμως οι γνώμες των μελετητών δε συμφωνούν. Άλλοι θεωρούν δημιουργό του Ακαθίστου Ύμνου τον σύγχρονο με την πολιορκία Γεώργιο Πισίδη. Άλλοι τον ιερό Φώτιο, τον Απολινάριο τον Αλεξανδρέα, το Ρωμανό το Μελωδό, τον Πατριάρχη Γερμανό Α!, το Μητροπολίτη Νικομήδειας Γεώργιο Σικελιώτη, τον Κοσμά το Μελωδό.

    Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο Ακάθιστος Ύμνος, είναι έργο θεόπνευστου άνδρα, που παραμένει ένα ολόφρεσκο υμνογράφημα, που αντέχει στο χρόνο, με μεγάλη απήχηση.

    Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελείται από 24 μέρη όσα είναι και τα γράμματα της Αλφαβήτας τα οποία λέγονται οίκοι. Χαρακτηριστικό στον Ακάθιστο Ύμνο είναι το αλλεπάλληλο «Χαίρε» στην αρχή κάθε στίχου, που ο υμνογράφος το παίρνει από τον ευαγγελικό χαιρετισμό «Χαίρε Κεχαριτωμένη» (Λουκάς, α! 28), που είπε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ προς τη Μαρία.

    Γιατί όμως ψάλλεται κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή; Οι λύσεις των διαφόρων πολιορκιών δεν συνέπεσαν κατ’ αυτήν όπως π. χ. 8 Αυγούστου ελύθη η πολιορκία επί Ηρακλείου, το Σεπτέμβριο επί Πωγωνάτου, στις 16 Αυγούστου εορτάζετο η ανάμνησις της σωτηρίας της Πόλεως επί Λέοντος Ισαύρου και στις 18 Ιουνίου ελύθη η πολιορκία επί Μιχαήλ του Γ΄. Με τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή συνεδέθη προφανώς εξ αιτίας ενός άλλου καθαρώς λειτουργικού λόγου: Μέσα στην περίοδο της Νηστείας εμπίπτει πάντοτε η μεγάλη εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Είναι η μόνη μεγάλη εορτή, που λόγω του πένθιμου χαρακτήρα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, στερείται προεορτίων και μεθεόρτων. Αυτήν ακριβώς την έλλειψη έρχεται να κάλυψη η ψαλμωδία του Ακαθίστου, τμηματικώς κατά τα απόδειπνα των Παρασκευών και ολόκληρος κατά την Παρασκευή της Ε΄ εβδομάδος. Το βράδυ της Παρασκευής ανήκει λειτουργικώς στο Σάββατο, ήμερα που μαζί με την Κυριακή είναι οι μόνες ήμερες των εβδομάδων των Νηστειών, κατά τις οποίες επιτρέπεται ο εορτασμός χαρμοσύνων γεγονότων. Ο Ακάθιστος ύμνος είναι το κοντάκιο του Ευαγγελισμού. Ο ύμνος της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού.

    Όταν ο Ακάθιστος συνεδέθη με τα διάφορα ιστορικά γεγονότα, τότε συνετέθη νέο ειδικό προοίμιο, γεμάτο δοξολογία και ικεσία, το τόσο γνωστό «Τη ύπερμάχω». Στην υπέρμαχο στρατηγό, η πόλις της Θεοτόκου, που λυτρώθηκε χάρι σ’ αυτήν από τα δεινά, αναγράφει τα νικητήρια και παρακαλεί αυτήν που έχει την ακαταμάχητη δύναμι να την ελευθερώνη από τους ποικίλους κινδύνους για να την δοξολογεί κράζοντας το: «Χαίρε, νύμφη ανύμφευτε».

    Αυτές τις άγιες μέρες, που είναι μέρες περισυλλογής, εγκράτειας, νηστείας και προσευχής, ας προστρέξουμε όλοι στους ναούς και με ψυχική συντριβή, ταπείνωση και ευλάβεια, να παρακαλέσουμε τη Μητέρα του Κυρίου μας, που είναι των μητέρων όλων «αγλάισμα και κλέος», που είναι η Θεομήτωρ και η Παρθενομήτωρ, που είναι η Θεοτόκος, που είναι η «Μητέρα της δόξας», όπως έσωσε τότε την Πόλη, να σώσει τώρα και τη δική μας αμαρτωλή ψυχή.

    Και τελειώνω με τα λόγια που αναφώνησε ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, έκθαμβος μπρος στο μεγαλείο της Παναγίας μας: «Παναγία Μητέρα, είσαι πραγματικά η πιο πολύτιμη από όλη την πλάση, γιατί μόνο από σένα δέχτηκε να λάβει τη σάρκα του ο Πλάστης, και έτσι προσέλαβε τις απαρχές της δικής μας φύσεως. Σάρκα του λοιπόν έγινε η σάρκα σου, και αίμα του το αίμα σου, και γάλα από το στήθος σου εθήλασεν ο Θεός. Και ενώθηκαν τα χείλη σου με του Θεού τα χείλη. Άπιαστα και ανείπωτα θαύματα».

Ήχος πλ. δ΄.

«Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια,

ως λυτρωθείσα των δεινών, ευχαριστήρια

αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε·

αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,

εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον,

ίνα κράζω σοι· Χαίρε, νύμφη ανύμφευτε».

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 25 Μαρτίου 2023

    «Εὐαγγελίζου γῆ χαράν μεγάλην». Μ' αυτόν τον ύμνο δο­νούνται οι ναοί των Χριστιανών και πάλλονται οι ψυχές των Ορθοδόξων Ελλήνων σήμερα, του Ευαγγελισμού την ήμερα. Είναι για μας διπλή γιορτή, διπλή ή σωτηρία, διπλή ελευθε­ρία, διπλή ανάσταση.

    Γιορτάζομε τη λύτρωση απ' τη πνευματική δουλεία, στην οποία πέσαμε απ' την ήμερα της παρακοής των Πρωτοπλά­στων. Απ' την ήμερα του φοβερού προπατορικού αμαρτήμα­τος. Όμως ο Θεός έπλασε ελεύθερο τον άνθρωπο. Ελεύθερο και αυτεξούσιο θέλησε ο Θεός το τελειότερο δημιούργημα Του τον άνθρωπο.

    Και η μεγάλη πατρική αγάπη Του, όσο και αν πληγώθηκε απ' την παρακοή, βρήκε τον τρόπο της λυτρώσεως. Απ' την πρώτη αυτή στιγμή της αμαρτίας έδωκε την υπόσχεση ότι θα έστελνε το Λυτρωτή. Και την ίδια αυτή επίσημο διαβεβαίωση και παρηγοριά έδωκε σε πολλούς και μεγάλους εκπροσώπους του Ιουδαϊκού έθνους. Και τέλος, ήρθε η ημέρα, που έρχεται στην Ναζαρέτ ό Γαβριήλ ο Αρχάγγελος, για να φέρει τη με­γάλη είδηση, ότι ήρθε στη γη ό Λυτρωτής. Ω! δεν μπορούσε να έρθει είδηση καλλίτερη στον κόσμο. Ότι υπεσχέθη ο Θεός, ότι πόθησαν γενεές ανθρώπων, γίνεται πραγματικότης. Αυτό το χαρούμενο άγγελμα, αυτή την είδηση της μοναδικής, της γενικής, της κοσμοϊστορικής σωτηρίας των ανθρώπων ονομάσαμε Ευαγγελισμό και γιορτάζομε σήμερα. «Εὐαγγελίζου γῆ χαράν μεγάλην, αἰνείτε ουρανοί Θεοῦ τήν δόξαν».

    Αλλά για μας τους ορθοδόξους Έλληνας, διπλή είναι ή γιορτή. Γιορτάζομε την ίδια μέρα του Έθνους την Ελευθερία. Ένωσε η θεία πρόνοια τις μεγάλες αυτές γιορτές του ορθοδό­ξου Ελληνισμού. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα απόλυτη, ότι η πνευματική ελευθερία, η θερμή πίστη των υποδού­λων Ελλήνων στο Θεό προπαρασκεύασε και επέτυχε την εθνι­κή Ελευθερία.

    Τετρακόσια χρόνια δούλεψε σκληρά η Εκκλησία για να κρατήσει στην ψυχή των Χριστιανών Ελλήνων άσβεστη την πίστη στο Χριστό και την αγάπη στην πατρίδα. Δεν υπήρχε καμία άλλη δύναμη, να στηρίξει τον υπόδουλο ελληνισμό, ανάμεσα στις πιέσεις των βαρβάρων και τους εξισλαμισμούς. Δεν υπήρχε Κράτος, δεν υπήρχε εξουσία. Η Εκκλησία έμει­νε Μητέρα και προστάτις των απροστάτευτων. Στο πρόσωπο του Πατριάρχη και των αρχιερέων έβλεπε ο Χριστιανός τον αυτοκράτορα, που άφησε μαρμαρωμένο στη δοξασμένη πόλη των ονείρων του. Στο πρόσωπο του Ιερέως έβλεπε τον δάσκα­λο, που τον δίδασκε στο κρυφό σχολείο για την πίστη και την πατρίδα. Αυτή η απλή κατήχηση γιγάντωσε ψυχές και ανέδει­ξε Νεομάρτυρες στα χρόνια της σκλαβιάς και δίδαξε τον Έλ­ληνα να πολεμά «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία». Η πίστη προπαρασκεύασε την επανάσταση. Δεν οφείλεται σε απλή σύμπτωση η κήρυξη της ε­πανάστασης κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού. Οι ίδιοι οι αγωνιστές θέλησαν να αρχίσουν τον αγώνα με την ευλογία του Θεού. Απ' το Μοναστήρι τής Αγίας Λαύρας ξεκίνησαν. Το Λάβαρο τής Εκκλησίας πήραν στα χέρια τους σημαία. Την ευλογία του αρχιερέα Γερμανού εζήτησαν γονατιστοί κι έτσι κήρυξαν την επανάσταση. Οι ψυχές τους ήταν ηφαίστεια πίστεως και αγάπης στην πατρίδα. Και στον αγώνα στάθηκε η Εκκλησία πρωτοπόρος. Το ράσο ανέμισε δίπλα στη φουστανέλα. Ό Αθανάσιος Διάκος σουβλίστηκε ζωντανός. Ό Παπαφλέσσας έπεσε μαχόμενος. Ό Πατριάρχης Γρηγόριος Ε' κρεμάστηκε απ' τούς Τούρκους και μία ολόκληρη σειρά άλ­λων κληρικών, ακολούθησε το δρόμο του μαρτυρίου. Έτσι με το Σταυρό, με το «ἐν τούτῳ νίκα», αγωνισθήκανε και κέρ­δισαν οι πρόγονοί μας την ελευθερία.

    Δοξάζομε σήμερα τον Λυτρωτή μας και ευγνωμονούμε τούς προγόνους μας. Απολαμβάνουμε την ελευθερία, που μας χάρισαν. Αλλ' όμως έχομε βαριά ευθύνη, να κρατήσομε κι' εμείς τον εαυτό μας πρώτα και το έθνος μας έπειτα αδούλωτο. Αυτό συνιστά σήμερα στον καθένα μας η Εκκλησία. «Τῇ ἐλευθερίᾳ ἧ Χριστός ὑμᾶς ἠλευθέρωσε, λέγει, στήκετε ἵνα μή ζυγῷ δουλείας περιπέσητε». Να κρατήσομε τον εαυτό μας α­δούλωτο απ' τη δουλεία των παθών, των κακών συνηθειών, της αμαρτίας. Γιατί τι το όφελος αν ζούμε σε κράτος ελεύθερο και είμεθα εμείς ως άτομα υπόδουλοι του Σατανά, στη βαριά, την αισχρή σκλαβιά τής αμαρτίας; «Πᾶς ὁ ποιῶν τήν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας», είπε ο Απόστολος Παύλος. Ενώ απεναντίας κοντά στο Χριστό βρίσκεται η πνευματική, η αληθινή, ή πραγματική ελευθερία. «Ὅπου, τό Πνεῦμα Κυ­ρίου ἐκεῖ ἐλευθερία» και «Ἐάν ὁ Χριστός ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε», λέγει ό θεόπνευστος λόγος του Θεού.

    Όταν κρατήσομε αδούλωτο πνευματικώς τον εαυτό μας, ελεύθερο παθών, αδέσμευτο από τα δεσμά των ξένων ατομικών η εθνικών συμφερόντων και των ιδικών μας παθών, τότε και μόνο θα γίνομε άξιοι, να διατηρήσομε και την εθνική ελευ­θερία, την οποία με τόσους αγώνας μας παρέδωσαν οι πρόγο­νοι μας. Δεν είναι δυνατόν να αποκρύψομε ότι ή ελευθερία μας ατομική και εθνική έχει εχθρούς πού ζητούν την υποδούλωσή μας. Γι' αυτό πολύ περισσότερο πρέπει να στρέψομε το βλέμμα μας στη πηγή τής ελευθερίας. Στην πίστη μας, στην εκκλησία μας, στο Χριστό που μας ελευθέρωσε και μας έδωκε τη δύναμη να αντιμετωπίζομε τις επιθέσεις των εχθρών. Στην ίδια πηγή, πού τόσο πλούσια πότισε και έθρεψε τίς ψυχές τών προγόνων μας, που πολέμησαν «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστι τήν Ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία».

Άπολυτίκιον, Ηχος δ'

Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ' αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τήν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καί ἡμεῖς σύν αὐτῷ, τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ.

Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023 ΚΑΙ Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ.

    Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί από μόνος του να απαλλαγή από το βάρος της αμαρτίας. Κανένας μας δεν μπορεί από μόνος του να καθαρίσει τη βρωμιά που δημιουργεί η κακία, η πονηρία, ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, η κενοδοξία, η φιλαργυρία και το σύνολο των παθών. Μόνον ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός το μπόρεσε με τη θυσία Του πάνω στο Σταυρό. Το Θεανθρώπινο εκείνο αίμα που έρευσε πάνω στο Γολγοθά…. με αυτό ξεπλένει τον ρύπο και την ενοχή της κάθε αμαρτίας. Της πιο μεγάλης, της πιο βαριάς, της αμαρτίας του συνόλου των ανθρώπων.

    Είναι ο Σωτήρας, ο Λυτρωτής, είναι η Ζωή, το Φως, η Ανάστασις. Αυτή τη δωρεά, τη λύτρωση και τη σωτηρία την χρωστάμε στην Παναγία μας, γιατί αυτή γέννησε τον Θεάνθρωπο Κύριον, το Σωτήρα του κόσμου, δια μέσου του οποίου πραγματώθηκε η πνευματική και ηθική κάθαρση του όλου ανθρώπου. Πόση ευγνωμοσύνη λοιπόν, οφείλουμε στην Κυρία Θεοτόκο! Εάν δεν έλεγε το «ναι» στον Αρχάγγελο Γαβριήλ, δηλαδή αν δεν έλεγε τις φράσεις «Ιδού η δούλη Κυρίου, γέννητό μου κατά το ρήμα σου», δε θα είχε γεννηθεί ο Υιός της, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός μέσα απ’ τα σπλάχνα της. Και όλοι μας θα βρισκόμασταν κάτω απ’ το βάρος της αμαρτίας, κάτω απ’ την τυραννίαν του διαβόλου, κάτω από την εξουσίαν του θανάτου. Γι’ αυτό και τόσα εγκώμια στην Παναγία μας. Γι’ αυτό τόσοι ύμνοι και ωδές πνευματικές. Γι’ αυτό και τόσο μεγάλο και αμέτρητο το πλήθος των θεοτοκίων. Η θέση της στην Εκκλησία μας, στους ναούς μας, είναι δεξιά του Υιού της. Το βλέπετε εδώ στο ιερό τέμπλο… όπως σας βλέπω εγώ και όπως είναι η εικόνα του Κυρίου, δεξιά της είναι η Παναγία μητέρα Του.

    Η Παναγία μας αδελφοί μου, η Υπεραγία Θεοτόκος, είναι η σωτηρία όλου του κόσμου γιατί γέννησε τον Σωτήρα του κόσμου, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Η Παναγία μας είναι η ολόφωτη εκείνη λαμπάδα που λάμπει περισσότερο από επτά ήλιους μαζί, φωτίζοντας με τη θεομητορική της λάμψη ολόκληρη της οικουμένη. Όταν τρέχουμε κοντά της, όπως το κάναμε και σήμερα το βράδυ, τώρα, που τρέξαμε για ν’ ακούσουμε και να ψάλλουμε τους χαιρετισμούς της…και αυτό όταν το κάνουμε βέβαια με πίστη και με ευλάβεια, με ταπεινό το φρόνημα και με καρδιά συντετριμμένη, τότε δεν θα μας απορρίψει ποτέ. Είναι η Μητέρα μας, είναι η παρηγοριά μας, είναι η προστασία μας. Και αυτό το βεβαιώνει η ορθόδοξη εκκλησιαστική μας υμνολογία όταν ψάλλει «πάντων προστατεύεις Αγαθή». Όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας είναι βοηθοί μας, αλλά απ’ όλους περισσότερον η Παναγία μας. Διότι Εκείνη έχει το πλήθος των οικτιρμών και μάλιστα για όλους εμάς που είμεθα αμαρτωλοί, του κόσμου τούτου. Γι’ αυτό και δεν παύει να μεσιτεύει στον Υιόν της, να Τον παρακαλεί, να Τον ικετεύει για το φωτισμό μας, για τη διόρθωσή μας, για τη σωτηρία μας. Και ο Υιός της, ο Θεάνθρωπος Κύριος, έχει μεγάλη τη χαρά όταν τον παρακαλεί η Παναγία Μητέρα Του διότι δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού αλλά τη σωτηρία του. Γι’ αυτό και μας την έφερε στον κόσμο, γι’ αυτό και μας την χάρισε. Για να την έχουμε σαν μέσο σωτηρίας, σαν σανίδα σωτηρίας, σαν κλίμακα του Ιακώβ, σαν γέφυρα που μας οδηγεί από την γη στον ουρανό. «Και Σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξει τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων, ο Υιός σου, παρακαλούμεν σε Παρθένε βοήθησόν με εν τάχει».     Να η διαβεβαίωσις από τις παρακλήσεις μας το Δεκαπεντάυγουστο. Μέσο σωτηρίας όμως είναι και τα Πανάγια Μυστήρια, τα Πανάγια Μυστήριά μας. Μέσο σωτηρίας και ο πνευματικός μας στην ιερά εξομολόγηση. «Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν..».

    Σφάλουμε; Δια πρεσβειών της Παναγίας μας μητρός στον πνευματικό να τρέξουμε. Ας σφάλουμε, αμαρτάνουμε…ναι, αμαρτάνουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, τότε λιμάνι σωτηρίας είναι η ιερά εξομολόγησις με μετάνοια αληθινή. Ναι αδελφοί μου, ο ανεξίκακος Υιός της Παρθένου, ο μακρόθυμος Υιός της Παναγίας, ο φιλάνθρωπος Υιός της Θεοτόκου, μας δώρισε πλούσια τα μέσα σωτηρίας και τα πρώτα είναι το Βάπτισμα και το Χρίσμα, η Θεία Κοινωνία και η ιερά εξομολόγηση.

Και τα χορηγεί σε όλους μας μικρούς και μεγάλους, άντρες και γυναίκες, νέους, γέρους και παιδιά, δικαίους και αδίκους, πονηρούς και αγαθούς, καλούς και κακούς, αμαρτωλούς και εναρέτους. Και μας στέλνει και βοηθούς για αυτό το φωτισμό όλους τους αγίους.

    Γι’ αυτό και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς φώναζε μέρα – νύχτα «Υπεραγία Θεοτόκε φώτισον το σκότος της ψυχής μου»! Ας το φωνάζουμε λοιπόν κι εμείς. Αλλά και το «Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου, ευλογημένη Συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών».

    Γι’ αυτό, ας εκμεταλλευτούμε την παρρησία της στον Υιόν της, τον Χριστό, τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας. Ν’ αρπάξουμε αυτήν την ευκαιρία που μας δίδεται σε κάθε στιγμή της ζωής μας, και με τις πρεσβείες της να τρέξουμε να πλύνουμε τη συνείδησή μας με μετάνοια και συντριβή.

Ναι, Παναγία μας, ναι Υπεραγία Θεοτόκε, «την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου». Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΡΙΤΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΧΙΑΛΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ