Βιογραφία Οσίας Κασσιανής
Η Κασσιανή είχε ευγενική καταγωγή, µε πολύ µόρφωση
και αρετή. Την εικόνα της ζωής και της προσωπικότητάς της την συµπληρώνει το λαµπρό συγγραφικό της έργο. Η ποίησή της µαρτυρεί µια γυναίκα σοφή, µε αναπτυγµένο καλλιτεχνικό συναίσθηµα, µε µεγάλη πνευµατική δύναµη, µε βαθιά θρησκευτικότητα και θεολογική γνώση της Αγίας Γραφής. Ο Κρουµβάχερ, ο πατέρας της Βυζαντινής λογοτεχνίας γράφει: «Η Κασσιανή υπήρξε η µόνη αξιοµνηµόνευτη βυζαντινή
ποιήτρια, προσωπικότητα ενδιαφέρουσα για το άτοµο και τη λογοτεχνική της θέση και συνδύασε τη λαµπρή συναισθηµατικότητα, µε τη βαθιά θρησκευτικότητα και τη
δραστήρια ειλικρίνεια».
Όταν το 830 µ.Χ. στο Τρίκλινο των ανακτόρων κάλεσε ο Θεόφιλος τις ωραιότερες κόρες του Βυζαντίου για να διαλέξει τη πιο καλή για γυναίκα του, δεν άρχιζε για την Κασσιανή µια ζωή ακολασίας όπως παρουσιάζουν µερικοί αλλά µια ζωή αγιότητας που της χάρισε το στεφάνι της αιωνιότητας.
Η οµορφιά και η χάρη της Κασσιανής ξεχώριζε µέσα στις τόσες όµορφες της Πόλης και ο Θεόφιλος την πρόσεξε. Και στην απόφασή του να την κάνει βασίλισσα, ίσως για να δοκιµάσει τη σοφία της, είπε το θρυλικό εκείνο «εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα», δηλαδή από τη γυναίκα πηγάζουν τα κακά (εννοώντας την Εύα που έφερε το προπατορικό αµάρτηµα). Η ενάρετη και σοφή Κασσιανή έχοντας κατά νου το µεγαλείο και Αγιότητα της Παναγίας Θεοτόκου απάντησε: «Αλλά και δια της γυναικός
πηγάζει τα κρείττονα ω Βασιλεύ». Τη σοφή αυτή απάντηση της Κασσιανής ο αυτοκράτορας τη θεώρησε προσβολή και µε θυµό, ίσως και µε αόριστο
φόβο της είπε «ω γύναι! Είθε να εσίγας» δηλαδή καλύτερα να σιωπούσες και έδωσε το µήλο και την εκλογή στη Θεοδώρα.
Θα πρέπει να πιστέψοµε, ότι η θεία πρόνοια επενέβη για να γίνει αυτοκράτειρα η Θεοδώρα που µε την ορθόδοξη πίστη της και το δυναµικό χαρακτήρα της έµελλε να βοηθήσει στο θρίαµβο της Ορθοδοξίας και την τακτοποίηση του θέµατος των
εικόνων (εικονοµαχίες) το 843 µ.Χ. Και η Κασσιανή να φορέσει το µοναχικό σχήµα και µακριά από τους περισπασµούς του κόσµου να αναδειχθεί η µεγάλη υµνωδός και Αγία της Εκκλησίας µας.
Η Κασσιανή αρνήθηκε την ύλη για το πνεύµα, τα πρόσκαιρα για τα αιώνια, τα φθαρτά για τα άφθαρτα εγκατέλειψε το αρχοντικό της, τον κόσµο και τους δικούς της και έγινε µοναχή, και ίδρυσε τη Μονή της Κασσίας ή Εικασίας ή Κασσιανής. ∆εν την
οδήγησε στο Μοναστήρι η αµαρτωλή της ζωή, γιατί ποτέ της δεν υπήρξε αµαρτωλή.
Η Εκκλησία µας έχει τη δύναµη να παρουσιάσει στο φως της δηµοσιότητας αµαρτωλές ψυχές και να τις προβάλλει ακόµη σαν παράδειγµα µετανοίας, όπως συµβαίνει µε τη Οσία Μαρία την Αιγυπτία και την Πόρνη του Ευαγγελίου. ∆εν θα της ήταν δύσκολο να διακηρύξει ότι και η Κασσιανή υπήρξε µετανοηµένη αµαρτωλή, αν πραγµατικά ήταν τέτοια.
Η Κασσιανή δεν νικήθηκε από το ανθρώπινο πάθος και την αδυναµία, διότι η ψυχή της φλεγόταν από θείο έρωτα, που την οδήγησε τελικά στην υπηρεσία του θείου θελήµατος και τη µοναδική αφιέρωσή της.
Αφιέρωση στη µεγάλη ποιήτρια
Στο ευωδιασµένο τούτο δείλι
π’ αργοπεθαίνει µέσ' στα µύρα
θέλω ν' αφήσω την ψυχή µου
κάποιο τραγούδι να σου πει.
Μα ως νάρθει ο στίχος µου στα χείλη
λιώνει και χάνεται και σβήνει.
Κι ούτε τον ήχο πιάνει η λύρα
κι ούτε τα λόγια το καντήλι
πώς να σου ψάλλω όπως το θέλω
πλάστn δικέ µου και του κόσµου.
Μέσα µου ανέκφραστοι είναι οι πόθοι
κι έπρεπε νάχω άρπες αγγέλων
ήχο να κάνω και σκοπό µου
ότι για σε η ψυχή µου
νοιώθει ό,τι και αν πω θάναι φτωχό,
γιατί το πιο καλό δοξαστικό
από την ΚΑΣΣΙΑΝΗ ειπώθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου