Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
«Εὐαγγελίζου γῆ χαράν μεγάλην». Μ' αυτόν τον ύμνο δονούνται οι ναοί των Χριστιανών και πάλλονται οι ψυχές των Ορθοδόξων Ελλήνων σήμερα, του Ευαγγελισμού την ήμερα. Είναι για μας διπλή γιορτή, διπλή ή σωτηρία, διπλή ελευθερία, διπλή ανάσταση.
Γιορτάζομε τη λύτρωση απ' τη πνευματική δουλεία, στην οποία πέσαμε απ' την ήμερα της παρακοής των Πρωτοπλάστων. Απ' την ήμερα του φοβερού προπατορικού αμαρτήματος. Όμως ο Θεός έπλασε ελεύθερο τον άνθρωπο. Ελεύθερο και αυτεξούσιο θέλησε ο Θεός το τελειότερο δημιούργημα Του τον άνθρωπο.
Και η μεγάλη πατρική αγάπη Του, όσο και αν πληγώθηκε απ' την παρακοή, βρήκε τον τρόπο της λυτρώσεως. Απ' την πρώτη αυτή στιγμή της αμαρτίας έδωκε την υπόσχεση ότι θα έστελνε το Λυτρωτή. Και την ίδια αυτή επίσημο διαβεβαίωση και παρηγοριά έδωκε σε πολλούς και μεγάλους εκπροσώπους του Ιουδαϊκού έθνους. Και τέλος, ήρθε η ημέρα, που έρχεται στην Ναζαρέτ ό Γαβριήλ ο Αρχάγγελος, για να φέρει τη μεγάλη είδηση, ότι ήρθε στη γη ό Λυτρωτής. Ω! δεν μπορούσε να έρθει είδηση καλλίτερη στον κόσμο. Ότι υπεσχέθη ο Θεός, ότι πόθησαν γενεές ανθρώπων, γίνεται πραγματικότης. Αυτό το χαρούμενο άγγελμα, αυτή την είδηση της μοναδικής, της γενικής, της κοσμοϊστορικής σωτηρίας των ανθρώπων ονομάσαμε Ευαγγελισμό και γιορτάζομε σήμερα. «Εὐαγγελίζου γῆ χαράν μεγάλην, αἰνείτε ουρανοί Θεοῦ τήν δόξαν».
Αλλά για μας τους ορθοδόξους Έλληνας, διπλή είναι ή γιορτή. Γιορτάζομε την ίδια μέρα του Έθνους την Ελευθερία. Ένωσε η θεία πρόνοια τις μεγάλες αυτές γιορτές του ορθοδόξου Ελληνισμού. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα απόλυτη, ότι η πνευματική ελευθερία, η θερμή πίστη των υποδούλων Ελλήνων στο Θεό προπαρασκεύασε και επέτυχε την εθνική Ελευθερία.
Τετρακόσια χρόνια δούλεψε σκληρά η Εκκλησία για να κρατήσει στην ψυχή των Χριστιανών Ελλήνων άσβεστη την πίστη στο Χριστό και την αγάπη στην πατρίδα. Δεν υπήρχε καμία άλλη δύναμη, να στηρίξει τον υπόδουλο ελληνισμό, ανάμεσα στις πιέσεις των βαρβάρων και τους εξισλαμισμούς. Δεν υπήρχε Κράτος, δεν υπήρχε εξουσία. Η Εκκλησία έμεινε Μητέρα και προστάτις των απροστάτευτων. Στο πρόσωπο του Πατριάρχη και των αρχιερέων έβλεπε ο Χριστιανός τον αυτοκράτορα, που άφησε μαρμαρωμένο στη δοξασμένη πόλη των ονείρων του. Στο πρόσωπο του Ιερέως έβλεπε τον δάσκαλο, που τον δίδασκε στο κρυφό σχολείο για την πίστη και την πατρίδα. Αυτή η απλή κατήχηση γιγάντωσε ψυχές και ανέδειξε Νεομάρτυρες στα χρόνια της σκλαβιάς και δίδαξε τον Έλληνα να πολεμά «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία». Η πίστη προπαρασκεύασε την επανάσταση. Δεν οφείλεται σε απλή σύμπτωση η κήρυξη της επανάστασης κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού. Οι ίδιοι οι αγωνιστές θέλησαν να αρχίσουν τον αγώνα με την ευλογία του Θεού. Απ' το Μοναστήρι τής Αγίας Λαύρας ξεκίνησαν. Το Λάβαρο τής Εκκλησίας πήραν στα χέρια τους σημαία. Την ευλογία του αρχιερέα Γερμανού εζήτησαν γονατιστοί κι έτσι κήρυξαν την επανάσταση. Οι ψυχές τους ήταν ηφαίστεια πίστεως και αγάπης στην πατρίδα. Και στον αγώνα στάθηκε η Εκκλησία πρωτοπόρος. Το ράσο ανέμισε δίπλα στη φουστανέλα. Ό Αθανάσιος Διάκος σουβλίστηκε ζωντανός. Ό Παπαφλέσσας έπεσε μαχόμενος. Ό Πατριάρχης Γρηγόριος Ε' κρεμάστηκε απ' τούς Τούρκους και μία ολόκληρη σειρά άλλων κληρικών, ακολούθησε το δρόμο του μαρτυρίου. Έτσι με το Σταυρό, με το «ἐν τούτῳ νίκα», αγωνισθήκανε και κέρδισαν οι πρόγονοί μας την ελευθερία.
Δοξάζομε σήμερα τον Λυτρωτή μας και ευγνωμονούμε τούς προγόνους μας. Απολαμβάνουμε την ελευθερία, που μας χάρισαν. Αλλ' όμως έχομε βαριά ευθύνη, να κρατήσομε κι' εμείς τον εαυτό μας πρώτα και το έθνος μας έπειτα αδούλωτο. Αυτό συνιστά σήμερα στον καθένα μας η Εκκλησία. «Τῇ ἐλευθερίᾳ ἧ Χριστός ὑμᾶς ἠλευθέρωσε, λέγει, στήκετε ἵνα μή ζυγῷ δουλείας περιπέσητε». Να κρατήσομε τον εαυτό μας αδούλωτο απ' τη δουλεία των παθών, των κακών συνηθειών, της αμαρτίας. Γιατί τι το όφελος αν ζούμε σε κράτος ελεύθερο και είμεθα εμείς ως άτομα υπόδουλοι του Σατανά, στη βαριά, την αισχρή σκλαβιά τής αμαρτίας; «Πᾶς ὁ ποιῶν τήν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας», είπε ο Απόστολος Παύλος. Ενώ απεναντίας κοντά στο Χριστό βρίσκεται η πνευματική, η αληθινή, ή πραγματική ελευθερία. «Ὅπου, τό Πνεῦμα Κυρίου ἐκεῖ ἐλευθερία» και «Ἐάν ὁ Χριστός ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε», λέγει ό θεόπνευστος λόγος του Θεού.
Όταν κρατήσομε αδούλωτο πνευματικώς τον εαυτό μας, ελεύθερο παθών, αδέσμευτο από τα δεσμά των ξένων ατομικών η εθνικών συμφερόντων και των ιδικών μας παθών, τότε και μόνο θα γίνομε άξιοι, να διατηρήσομε και την εθνική ελευθερία, την οποία με τόσους αγώνας μας παρέδωσαν οι πρόγονοι μας. Δεν είναι δυνατόν να αποκρύψομε ότι ή ελευθερία μας ατομική και εθνική έχει εχθρούς πού ζητούν την υποδούλωσή μας. Γι' αυτό πολύ περισσότερο πρέπει να στρέψομε το βλέμμα μας στη πηγή τής ελευθερίας. Στην πίστη μας, στην εκκλησία μας, στο Χριστό που μας ελευθέρωσε και μας έδωκε τη δύναμη να αντιμετωπίζομε τις επιθέσεις των εχθρών. Στην ίδια πηγή, πού τόσο πλούσια πότισε και έθρεψε τίς ψυχές τών προγόνων μας, που πολέμησαν «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστι τήν Ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία».
Ἀπολυτίκιον, Ηχος δ'
Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ' αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τήν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καί ἡμεῖς σύν αὐτῷ, τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου